Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 22

en þeir gætu að minnsta kosti tekið yður
og Hermíu á brott með sér. Kallið þér nú
bara í þá og látið þá vita, að þér séuð
hérna!“
Hún leit upp og horfði á hann. Svipur-
inn í fögru augunum hennar bar vitni um
trega.
„Gætuð þér í raun og veru trúað því á
mig?“ hvíslaði hún. „Gætuð þér trúað því,
að ég mundi svíkja yður í tryggðum —
eftir allt það, sem þér hafið gert fyrir mig?
Ef hermennirnir fengju að vita, að þér
væruð hérna, þá ... þá . . .“
„Þá mundu þeir hiklaust skjóta mig,“
botnaði hann setninguna hjá henni kæru-
leysislega. „Ef þeir þá kysu ekki heldur
að láta snöru um hálsinn á mér,“ bætti
hann við. „En hvað gæti yður þótt það
leiðinlegt? Einum óbetranlegum þorparan-
um meira eða minna í heiminum — hvaða
þýðingu hefur það? Þér munduð blátt
áfram gera góðverk gagnvart þjóðfélag-
inu.“
Hún svaraði engu, en það fór hrollur
um hana, og hönd hennar leitaði handar
hans og tók blíðlega um hana.
„Hlustið þér nú á, Jay,“ sagði hann með
meira ígrundandi röddu og sneri höndinni
þannig, að figurnir lokuðust um hönd henn-
ar. „Það er ekki til neinna bóta að gabba
sjálfan sig. Við höfum mjög litla mögu-
leika til að sleppa frá Barboza og hyski
hans. Minnizt þess, að við höfum ega hesta.
Og við höfum hvorki mat né vatn hérna
uppi. Jafnvel þótt okkur tækist að kom-
ast niður eftir þessari klettaglufu hérna,
þá stoðar okkur það ekki. Að baki okkar
er ræningjaflokkur Barboza, á undan okk-
ur yrðu hermennirnir. Árangurinn yrði sá
sami hvað mig snertir í báðum tilfellun-
um, en aftur á móti væri mikill munur á
því fyrir yður og Hermínu. Það er hrein-
asta tilviljun, að hermennirnir skuli vera
komnir hingað. Ef þér kallið á þá núna,
geta þeir heyrt til yðar, án þess að menn
Barboza gruni nokkuð í þá átt. Og þá er-
uð þér frelsaðar. Kallið þér nú!“
„Nei, það geri ég ekki!“ sagði Jay hægt
og lágt. Hún stóð varlega á fætur og gekk
upp að klettaveggnum. Curzon fylgdist eft-
ir henni.
„Ef þér gerið það ekki, gætuð þér auð-
lega átt á hættu, að ég héldi, að það væri
vegna þess að . . . “ Hann hætti við setn-
inguna og horfði ögrandi á hana.
„Hvers vegna?“
„Vegna þess að þér elskuðuð mig!“ svar-
aði hann.
Hún kipraði múnninn saman og andaði
þungt. Svo sagði hún án þess að horfa á
hann:
„Þér megið halda hvað þér viljið, en þér
getið ekki neytt mig til að sýna aðra eins
sjálfselsku. Það væri ekkert annað en sví-
virðilegustu tryggðasvik — ég mundi aldi’-
ei geta fyrirgefið sjálfri mér það. Það
gagnar ekkert, að þér biðjið mig þess —
ég geri það alls ekki!“
Hún gekk fastar upp að klettaveggnum
og hristi höfuðið þrjózkulega.
„Jæja, þá það — ég geri það þá bara
sjálfur!“
Curzon dró að sér andann í löngu og
djúpu sogi og gekk eitt skref áfram. Hann
varð var við snögga hreyfingu að baki sér,
en áður en hann gæti snúið sér við til að
sjá, hvað á seyði væri, lenti eitthvað í höfði
hans með brothljóði. Sólbjarta veröldin
hvarf augum hans — allt varð niðamyrkur.
XXII.
Landskjálfti og koss.
Meðan einhver maður er meðvitundar-
laus, er ekki hægt að krefjast af honum,
að hann skynji nokkuð af því, sem gerist
í kringum hann. En meðan Curzon var
að komast úr því ríki, þar sem engar sorg-
ir eru né áhyggjur, skynjaði hann engu
að síður tvennt, sem gerði hann mj ög undr-
166
HEIMILISBLAÐIÐ