Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 26

Curzon kipraði saman varirnar og horfði
fram fyrir sig með ískyggilegu augnaráði.
„Þá verðum við að útvega okkur kaðal,“
sagði hann, „kaðal, sem er að minsta kosti
hundrað fet á lengd — ef það þá er nægj-
anlegt — svo við getum látið okkur síga
niður í gjána hérna.“
„Já,“ sagði hún, „ef við hefðum slíkan
kaðal, en hann höfum við bara ekki. Og
hvaðan ættum við að geta náð honum?“
„Barboza hefur mikið af tjóðurböndum
á hesta sína,“ sagði Curzon. „Ef við gæt-
um stolið nokkrum af þeim! Við þurfum
ekki nema fjögur eða fimm stykki. Ég
hef séð, að þau eru fremur löng.“
Hún leit óttaslegin á hann. „En það er
alveg ómögultgt!“ sagði hún. „Þér eruð
þó ekki að hugsa um, að . . . “
„Jú — hvað annað? Ég get gert það,
þegar nótt er komin og ræningjamir eru
lagztir til svefns. Ég verð að læðast niður
og athuga, hvað ég get fundið. Það verður
erfitt verk, en það verður að gerast.“ Hann
kinkaði kolli og tók að blístra lítið eitt.
„Það væri hreinasta heimska!" and-
mælti hún.
„0, nei. Það er ekkert víst, að Barboza
hafi varðmenn úti — hann er þeirrar skoð-
unar, að við áræðum ekki niður í myrkrið.“
„Það megið þér ekki gera,“ sagði hún
áköf. „Slíkt væri blátt áfram sjálfsmorð.
Og hvað eigum við hin að gera án yðar?“
Hann yppi öxlum.
„Tja — komið þér bara með betri til-
lögu, þá skulum við reyna hana fyrst.“
Hann hélt áfram að blístra á sinn kæru-
elysislega hátt, en allt í einu hætti hann
því. Hann sneri höfðinu hægt við og starði
á langan skugga, sem allt í einu kom í ljós
á sólbjörtum klettahjallanum.
Það var ekki um að villast. Þetta var
skugginn af fæti manns upp að hné.
Curzon drap tittlinga, eins og hann vildi
alls ekki trúa sínum eigin augum. Svo lyfti
hann höfðinu og leit upp. Hann uppgötv-
aði brúnt og sólaþykkt stígvél og röndótta
buxnaskálm, sem þreifaði fyrir sér frá
klettasnös einni.
Þessi sýn kom svo flatt upp á hann, að
hann stóð kyrr eitt augnablik, án þess að
mæla orð frá vörum. En svo gekk hann
nær manninum.
„Góðan daginn !“ heilsaði Curzon ókunna
manninum með lágri og hátíðlegri röddu.
„Það er ef til vill þessi maður, sem borð-
aði niðursoðnar baunir í Chuchuichupa-
fjöllunum ?“
Meðan hann horfði á með vaxandi for-
vitni, kom annar fótur í ljós á eftir hin-
um, því næst sást krumpað síðtreyjulaf
og mjóar axlir, og að lokum kom í ljós ger-
samlega hárlaus skalli. Allur mannslíkam-
inn var nú sýnilegur spölkorn uppi í klett-
inum, þar sem hann stóð og ríghélt sér
í hinar litlu snasir.
XXIII.
Nýr og mjög óvenjulegur maður skýtur
upp höfðinu.
Curzon horfði á þetta svo hissa, að hann
gat vart dregið andann. Ökunni maðurinn
klifraði varlega af einni klettasnösinni á
aðra. Hann hafði auðsjáalega ekki heyrt
kveðju Curzons, og ekki hafði hann litið
við í eitt einasta skipti og horft niður.
Hann hafði greinilega enga hugmynd um,
að tvær manneskjur stóðu fyrir neðan og
virtu hann fyrir sér með gaumgæfni. Hann
var nú kominn svo langt niður, að honum
var óhætt að sleppa sér og láta sig detta
síðasta spölinn. Með lítilli stunu stóð hann
á fætur, sneri sér og horfði deplandi aug-
um gegnum stór og rauðlituð sólgleraugu.
Þetta var lítill, miðaldra maður með
mjög ungæðislegan líkama, ekki stærri en
svo, að hann hefði getað staðið uppréttur
undir handarkrikanum á Curzon. Hann var
í gamaldags síðtreyju, sem var orðin mjög
170
HEIMILISBLAÐIÐ