Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Blaðsíða 50

336
Leouard Merrick:
| IÐUNN
nicquot másandi. »Verið þér hughraustur — alt
gengur vel!«
Maðurinn stundi aftur; þá leið voðaleg þagnar-
stund, og Tournicquot fór af nýju að verða dauð-
hræddur um manninn. Þá spurði maðurinn með
veikum róm: »Hvar er ég?«
»þér ætluðuð að hengja yður«, mælti Tournicquot.
»Guði sé lof, að ég kom nógu snemma til þess að
bjarga yður!«
þeir gátu ekki séð hvor annan í mj'rkrinu, en
Tournicquot þreifaði eftir hendinni á manninum og
tók í hana vingjarnlega. Hann varð meira en lítið
forviða, því að hann fékk ekki annað svar en högg
framan á brjóstið.
»Hvaða bölvuð ósvifni er þetta!« krunkaði í mann-
inum. »Svo að þér hafið skorið mig niður? Bölvuð
slettireka og asni eruð þér! Hvaða rétt höfðuð þér
til þess að stinga nefinu inn í það, sem mér kemur
við, ha?«
Tournicquot varð orðlaus af skelfingu.
»Ha?« sagði maðurinn másandi; »hvað kom yður
þetta við? Viljið þér gera svo vel og segja mér það?
Aldrei á æfi minni hefi ég orðið fyrir annari eins
ósvífni!«
»Blessaður maður minn«, sagði Tournicquot stam-
andi, »þér vitið ekki hvað þér eruð að segja — þér
eruð ekki með sjálfum yður! Þegar frá líður, verðið
þér mér þakklátur; þér fallið á kné og blessið mig«.
»Þegar frá liður skal ég gefa yður glóðarauga«,
svaraði maðurinn, »á auga lifandi bili þegar mér
verður farið að líða betur! Hvað hafið þér líka gert
við kragann minn? Þér hafið komið hingað eins og
einhver djöfull, það segi eg satt«. Gremja hans fór
vaxandi. »Hver eruð þér, og hvað voruð þér annars
að vilja hingað? Þér eruð að flækjast hér á annara
manna eign — ég læt taka yður fastan«.