Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Síða 12

206
Trúin á samfélagið.
ÍÐUNN
kenna fleira en þeim gott þykir, eða að öðrum kosti
búa undir ákærum „rétttrúaðra" feðra og mæðra.
Nú ætti það ekki að orka tvímælis, að það er hverj-
um presti eða kennara ósamboðið að kenna pað öðrum,
sem eigin sannfæring hans getur ekki fallist á. Það
gagnar lítið að vera að slá alls konar „sögulega“ var-
nagla eða nota heimspekileg undanbrögð. Heiðarlega
hugsandi menn krefjast fullrar einurðar og eirdægni-
Sá maður, sem ekki stendur við sannfæringu sína,
verður lítils mietinn.
Ungir guðfræðinemar gerðu rétt í að skifta um nám
undir eins og peir uppgötva, að eitthvað jrað finst í
játningaritum kirkjunnar, sem peir geta ekki trúað á.
Eða að öðrum kosti verða peir að vinna að pví af
alefli, að jressum ritum verði breytt.
Með meira eða minna handahófslegri úrvinsun trú-
arlærdómanna til jiess að finna |)að, sem einhverjum
mætti póknast að kalla kjarna kristindómsins, geta
menn komist að býsna hlálegum niðurstöðum. Það er
t. d. nokkuð torskilið, hvernig hægt er að láta paö
liggja milli hluta, hvort Jesús Kristur sé söguleg per-
sóna eða ekki, en nefna pó trú sína kristindóm. Þaö
er að minsta kosti dálítið kátleg hugsun, að heilt trú-
arkerfi sé bygt á starfi og kenningum og kent við
nafn manns, sem ef til vill hefir aldrei uppi verið. En
dæmi j)ess finnast innan kristninnar, að bornar hafa
verið brigður á pað, að Kristur hafi nokkuru sinni
verið til. — !
Á síðari tímum hefir sú tilhneiging verið mjög rík,
að vilja tjóðra allar nýjar hugsanir, sem fram koma
á sviði trúar og siðfræði, í nátthaga hinna gömlu trúar-
bragöa. Menn hafa viljað gera kristindóminn að eins
konar botnlausri ámu, er gæti tekið við hverju sem