Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Qupperneq 37

IÐUNN
Trúin á samfélagið.
23 E
ver.kum, en gáfumaðurinn situr við hálfan hlut. Þetta
er ekki lýðræði í sinni réttu mynd, ekki félagsandi, lekki
menning. Garðyrkjumaðurinn veit, að hann verður að.
grysja —rýma burt smáplöntunum, svo þær þroska-
mestu fái svigrúm til vaxtar. Hermaður fórmar lífi
sínu fyrir foringjann, ef hann veit, að foringinn einn
getur bjargað hernuni.
En þegar svo afburðamaðurinn er korninn á þann
stað, er honuirn hæfir — hefir fengiið skilyrði til að
taka út fullan þroska og beita kröftum sínum í starfi
þá verður hann að muna, að hann er ekki til vegna
sjálfs sín, að honum ber skylda til að vinna fyrir
heildina, vinna fyrir aðra. Hann er ekki annað en
hlekkur í kieðju, og keðjan sú er samfélagið. Samfélag-
inu á hann að þakka frama sinn. Undir samfélaginu á
hann framtíð sína. Hann er ekki Cæsar; hann er þjónn.
Valdhafinn skal ekki misbeita valdi sínu, ekki ganga
á rétt hinna simáu að þarflausu. Það er samfélaginu í
hag, að einnig peir fái að taka út sinn þroska. Það er
ótrúlegt, hverju veikir kraftar geta afkastað, ef þeir
vinna saman. — Trúin á samfélagið dýrkar ekki ein-
staklinginn sem afguö, en þurkar hann heldur ekki út.
Eða kamnske væri réttara að segja, að hún geri hvort
tveggja: Sá, sem finnur, að hann styrkir samfélagið
með því að leggja rækt við sérgáfu sína, á að gera
það. Annar gerir rétt í áð bæla niður eða þurka út síu
séreinikenni, ef þau eru þannig vaxin, að þau stefni ,í
gagnstæða átt við það, sem, samfélaginu má verða að>
gagni. Aðalatriðdð er, að allir gangi upp í hinni félags-
legu einingu.