Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Page 45
HÐUNN
Haust.
239
Eins er sál mín sveipuð hjúpi
sorgarþráa mánninganna, —
minining þeirra, er hnigu og hurfu,
hurfu undir jarðarsvörðinn.
Sál mín æ er sveipuð hjúpi
sárra en ljúfra minninganna.
Koma nú á kvöldi miildu,
ikoma þegar myrkrið læðist,
— ógnarhægt, en óstöðvandi
eftir sól, er dýpra rennur,
koma mínir kæru vinir,
koima þeir á lífsins hausti.
Koma nú á kvöldi miidu,
ikania þegar myrkrið læðist;
hver og einn með sína sögu,
sina liðnu björtu gleði.
Undrar mig, að er sem vakni
undir nótt á dimimu iiausti
það, sem hvarf og aldrei aftur
á að lifna hér á jörðu.
Ógnarhægt og óstöðvandi
úðaregn úr sikýjum fellur.
Myrkrið þurkar landsilag, liti,
loft og hauður samian renna. —
Lít ég yfir iiðna daga,
litila sögu — bráðum gleymda.
Vor og sumar, skin og skúrir
skiftust, — nú er haustið komið!
Þórir Bergsson.