Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Qupperneq 79

UÐUNN
Gef oss Barrabas lausan.
273
Villard, ritar í Harpers Weekly (og pað er væntanlega
ekki kommúnista-málgagn) um ameríska lögreglu og
réttarfar. Hann kveðst freistast til að fullyrða, að um-
•svifamestu, flestu og hættulegustu glæpamennirnir í
Ameríku séu |)eir, sem unnið hafa eið að pví að gæta
laganna. Og hér ber að gæta pess, að nokkur munur
er á oss og Ameríku. Prentfrelsið er betur notað þar.
Gagnvart þeim, sem kynnu að vilja segja, að ég tal-
aði að eins um Ameríku, vil ég halda því fram, að
Kolumbus fann Ameríku fyrir rúmum 400 árum, og
að hana er enn þann dag í dag að finna á jörðunni.
Raunar hefi ég ekki sjálfur skroppið þangað til að
skygnast eftir, en ég hefi lesið þetta í landafræðinni.
Annars hefi ég nefnt Finnland, Pýzkaland, Frakkland,
Búlgaríu og ítalíu — lönd, þar sem þjóðfélagsátökin
hafa veriö svo sterk, að dómstólarnir hafa Ijóst og ó-
mótmælanlega komið fram sem verkfæri í hendi hinnar
drottnandi stéttar. ’
Hvort nota inegi norska dómstóla á sama hátt, læt
ég ósvarað. „Nú getur hver einn skygnst um sína sveit.“
XI.
En kynlega lítur það óneitanlega út, að A1 Capone,
niorðinginn og ræninginn, leikur lausum hala, en Tho-
mas Mooney — rnaður, sem aldrei hefir aðhafst refsi-
veirt athæfi, sem notað hefir allan tíma sinn og allæ
ikrafta til þess að rétta lilut hinna undirokuðu og tala
máli þeirra, er dæmdur til dauða og settur í fangelsi,
undir eins og einhver bulian fremur morð.
Það er kynfegt, en ekki óskiljanlegt.
Al Capone og Jack Diamond hafa marga eiginleika,
'sem falia nieöaLmönnum vel í geð.
Þeir eru djarfir og snarráðiir piitar með miklum lífs-<