Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Síða 97

IÐUNN
Stóri björninn á Senju.
291
Hungrið æsti hann upp meir og meir. Pessi ilmandi
kúapefur gerði hann tryltan. Hann fór að labba kring
um fjósið og athuga pað, makráður í fyrstu, en síðan
með æ meirii ákefð. Pakiö datt honum ekki í hug að
reyna við í nótt; hann hafðii fengið nóg af að klifra.
Gluggar voru ekki aðrir en pessi' eini, sem dýrlegan,.
angandi reykinn lagði út um — út í tunglsljósið. En á
fjósstafninum var dálítið op — með tunnustöfum i
kring, en undir var haugur. Hvað pað var — verður
varla misskiilið.
Parna nam bangsi staðar og hugsaði sig um, og peg-
ar hann var búinn að hugsa, steig hann upp á hauginn,
stakk löppinni gegn um opiö og teygði hana inn eins.
langt og hann gat. Hann fálmaði um beinaberan rassinn
á kú, sem hnipraði sig saman og hamaðist á básnum.
Hann heyrði æðisLegan samsöng frá kúaflokknum, og
hann heyrði glamra í hlekkjum. Stórbjörninn gamli!
Hann tróð sér fast inn að veggnum tiJ pess að ná sem
ienigst, svo að hann gæti að miinsta kosti klórað beij-
unum. Kjafturinn á honum var hálf-opinn, svo tennurn-
ar ikomu í ljós; pær flutu í vatni — seigri slefu, er
steig hægt og hægt yfir bakka sína og spann sig niðun
á mykjuhauginn í tveim mánaiýstum siifurpráðum.
Björninn stóö parna lengi og bærði ekki á sér —
svo lengi, að Þjóðverjinn skreið fram úr fylgsni sínu
og læddist með hægð á vettvang.
Björninn stóð parna lengi — en ait í einu kippti hann
að sér hramminum og réðst á veggfjalirnar af miikilli
grimd. I sömu svipan brá fyrir einhverri lifandi veru
með byssu á Lofti; veran tók til fótanna og hvarf.
Borðin voru brotin og rifin í tætlur, mulin mjölinu
smærra og peytt út yfir mykjuhauginn. Pað small og
gnast í hvert sinn, er fjöl losnaði. Pað ískraði í bogn-