Kirkjuritið - 01.01.1935, Síða 31

KirkjuritiS.
SÓLARSÝN.
Miðsvetrarblót voru í heiðnum sið framin til að fagna
sól og lang'degi. 1 kristnum sið svara jólin til miðsvetr-
arblóta. En í rómverskum sið voru þau hátíðleg bald-
in sem íæðingarbátíð Míþra sólgnðs og voru táknræn
bátíð um það, að dýpstu lægð skammdegisins væri náð,
og þaðan frá æki sól á norðurvega og dag tæki að lengja.
Og af því að kristnir menn litu á spámanninn Jesúm
Krist sem eins konar andlega sól, leiðarljós i andleg-
um efnum, þá þótti kirkjufeðrunum vel til fallið, að
fagna fæðingu Iians á þessum vegamótum ljóss og
myrkurs.
Þannig er miðsvetrarfagnaður sá, sem vér kristnir
menn höldum, bæði heiðins og kristins uppruna, og fer
vel bvorttveggja merkingin. Því að hátíðin ber með þvi
móti enn gleggri vott um ljóssækinn bug mannkynsins.
Það er hin sama hugsun, sem liggur til grundvallar
fyrir þessum fagnaði og' vakir fyrir böfundi Hávamála,
er hann kveðnr.
Eldr es baztr
með ýta sonum
ok sólarsýn.
Þetla var jólaguðspjall forfeðra vorra, og það getur
einnig verið vort guðspjall, jafnt i eiginlegum sem and-
legum skilningi. Enda þótt vér séum ekki beinlínis sól-
ardýrkendur eins og margar þjóðir bafa verið — og
er sá átrúnaður ekki ógöfugur — þá vitum vér það
samt, að sólin er vor raunverulegi aflgjafi, yl- og ljós-
§jali hér á þessari jörð, hvernig sem háttað er hinum
opprunalega lífgjafa, sem heimana skapar. Og læltnarn-
2*