Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 33

Kirkjuritið.
Sólarsýn.
21
armiði: Hann er enginn vernleiki, sem er ntan við
oss sjálf. Fram hjá hnjúknum i sögu Gests Pálssonar
þutn aldirnar eins og eitt einasta augnablik. Tíminn hef-
ir það eitt innihald eða gildi fyrir oss, sem hugsanir
vorar, tilfinningar og störf gefa honum, og þau atvik,
sem utan við oss verða. Tíminn er líf sálarinnar! Og
á sama hátt hefir Guð lagt eilífðina í brjóst mannsins,
eins og Ritningin kemst að orði. Það er að segja: Eilífð-
in hefir þá eina merkingu fyrir oss, hvernig lífið spegl-
ast í djúpi sálarinnar. Og þetta er það, sem allir dul-
spekingar og spámenn hafa átt við, þegar þeir hafa tal-
að um eilífðina. Þeir hafa ekki talið eilífðina fyrst og
fremst endalausan tíma, heldur tilfinningar og hugs-
aiiir, sem eru svo magnmiklar, að þeirra djúp er óend-
anlegt. Þegar maðurinn hlýtur slíka reynslu, þá fyrst
er hann farinn að lifa í eilífðinni, þá fyrst getur liann
irúað á eilífðina. Og þetta er það, sem Jónas Hallgríms-
son á við, þegar hann kveður eftir vin sinn, séra Stefán
Pálsson:
» „Hvað er langlífi?
Lífsnautnin frjóva,
alefling andans
og athöfn þörf;
margoft tvítugur
meira hefir lifað
svefnugum segg,
er sjötugur hjarði“.
Hversvegna er ég nú að staðnæma hugsun vora við
þessi tvö hugtök tíma og eilífð og leita skilnings á þeim?
Það er vegna þess, að mín trú er sú, að sólarsýn
xkilriinsgins sé bezt í öllum efnum og það sé skilning-
urinn, sem oss vanhagar mest um á hverju ári og um
hver áramót. Og vor miðsvetrarblót eru ennþá haldin
til að fagna sól og birtu. Það er margt talað um hin
ytri teikn tímanna, sem mest ber á, svo sem ófriðar-