Kirkjuritið - 01.11.1935, Side 22

382
Sigurður Vigfússon:
Kirkjuritið.
fyrirhafnarlaust. Hann mun oft hafa átt í þungu.stríði við efa og
hugsýki, sem vér eigum merkan og óbrotgjarnan vott um i kvæð-
um hans, t. d. „Sorg“ og „Guð, minn Guð, ég hrópa“. En sigur
hans i þessuin raunum liefir einnig orðið sigur vor, því að liann
hefir í sálinum sínum rétt oss vopnið, sem reyndisl honum
bezt, sbr. sálmana: „Ó, þá náð að eiga Jesúm“ og „Við freisting-
um gæt þín“, sem að vísu eru báðir þýddir, en bera þó faguri
vitni um hugarfar hans og trú.
Allur skáldskapur Matthíasar er þrunginn áhrifum frá trú hans
og verður ekki metinn án þess að hennar sé gætt. Guð er honum
enginn hugarburður, heldur hin mikla, óbrigðula staðreynd, eng-
inn fjarlægur, óvirkur guðdómur, heldur starfandi afl, sem býr
í brjósti hans og livers einasta manns. Þjóðirnar eiga líf sitt og
alla gæfu sína undir þvi, að hver einstaklingur viðurkenni þenn-
an sannleika og liagi lífi sínu eftir honum. Nægir að benda á
kvæðið „Forsjónina“ og hendingarnar: „Vér deyjum, ef þú ert ei
ljós það og líf, sem að lyftir oss duftinu frá“. — Mannúð haiis er
inikil og viðfeðm og rúmar jafnt menn og málleysingja. Hann
lelur það eitt af hlutverkmn nýárssólarinnar, að , láta livern orm
fá daglegt brauð“. Sanuið lians er svo viðkvæm og rík, að hvar,
sem hann sér lirygðartár á vanga, vill hann þerra það og vekja
bros i staðinn. Bjartsýni lians sér, að „lífið er sigur og guðleg
náð“, þrátt fyrir allar þrautir og böl. Þess vegna getur hann
sagt við sviplegt lát vinar síns:
„Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni,
að ekki geti syrt eins sviplega og nú,
og aldrei er svo svart yfir sorgarranni,
að ekki geti birt fyrir eilifa trú“.
— Skáldsnilld lians hefir orðið mörgum syrgjandi manni sá töfra-
sproti, er „breytir dimmri nótt í dag og dauðans ópi snýr í von-
ar lag“.
Matthías trúði á sættir og samvinnu sem lausn á öllum vanda-
málum veraldarinnar. „Lífið--------visnar, ef það vantar eining •
Hann unni hugástum hugsjóninni um alheimsfrið, og eflaust hefn'
honum verið það mikið fagnaðarefni, að vopnahléð eftir heinis-
stýrjöldina liófst e'ihmitt á afmælisdegi hans, 11. nóv. 1918. Mun
honum ])á hafa fundist rætast von sin:
„Sælu njótandi,
sverðin brjótandi
faðmist fjarlægir lýðir“.
fslenzkan er honum hjartfólgin, enda gaf hún honum óinadt