Kirkjuritið - 01.11.1935, Side 17

Kirkjuritið.
Matthías Jochunisson.
377
Móður sinnar, á morgni lífs
barn er brjóstmylkingur.
En í vetrarhríð vaxinnar ævi
gefst ei skjól nema Guð.
hað verður miklu víðtækara en svo, að ég geti gert því
nokkur skil, að lýsa trúarljóðum Matthíasar utan sjálfra
sálmanna, og þá get ég enn síður rakið trúarlega þátl-
inn í öðrum Ijóðum lians. En þetta er þó stórmerkilegl
atriði, og lýsir ef til vill enn betur trúarlífi hans. Því
að þar blossar það upp svo að segja ókallað, eða að
minsta kosti er ekki æfinlega megintilgangur kvæðisins,
eins og í sálmunum.
Nokkur kvæði Matthíasar lýsa beinlínis sálarstriði
iians. Það eru nokkurskonar orustulýsingar. Annarleg-
ar stefnur eða efasemdir hefja þar grimmilega árás á sál
lians. Þar voru engar víggirðingar, eng'ir borgarmúrar
frekar en i Spörtu. Spartverjar vissu, að borgin hlaut
að falla, ef þar væri ekki nægilegt viðnám frá sjálfum
iandvarnarmönnunum, og þeir vildu ekki gefa þeim
neinn kodda til að halla sér á. Sama mátti segja um
Matthías. Borg hans stóð á víðum völlum. Hann reisti
s-kála sinn um þjóðbraut þvera og veitti heina öllum,
sem um fóru. Þessa sjást víða merki. Orðlagðast í þessu
efni er óðurinn mikli: Guð minn Guð, ég hrópa. Hann
haslar þar völlinn, hverri mótbáru og hverjum her, sem
vill taka upp hanzkann. En vopnin híta honum svo, að
livergi verður á unnið, og kvæðið endar í fullkominni
i'ósemi. Sumir telja síðasta erindið í því kvæði það feg-
firsta, sem Matthías hefir ort.
l)æm svo mildan dauða,
drottinn, þinu barni,
eins og léttu laufi
tyfti blær frá hjarni;
eins og lítill lækur
ljúki sinu hjali,
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.