Kirkjuritið - 01.11.1935, Qupperneq 14

374
Magnús Jónsson:
Kirkjuritið.
orðnir úreltir. Hann bauð mér þá að senda mér all-
mikið af sálmum, er hanii ætti óprentaða, ef ég vildi
hafa fyrir því, að koma út dálitlu viðbótarliefti af
sálmum, er ég gæti síðan notað með sálmabókinni.
Séra Matthías efndi loforð sitt og sendi mér alls í
handriíi yfir sjötíu sálma, og kvað mér heimilt að velja
úr þeim eins og ég vildi. Sumir þeirra eru áður prent-
aðir í ýmsum tímaritum, sumir i „Barnasálmabókinni“,
og seytján af þeim i „150 sálmum“.“
Eftir þessu mun þá mega hafa fyrir satt, að Haraldur
Níelsson hafi hér fengið milli handa alt það, sem Matt-
hías hafði af sálmum. Af þeim tók hann svo 46 í þetta
safn og margir af þeim voru aftur teknir í sálmabókar-
viðbætinn 1933, þann sem síðar var stöðvaður.
Ef litið er á þessa nýju sálma, þá eru aðeins örfáir
(ég held 9) frumortir, og tveir af þeim eru ekki eigin-
lega kirkjusálmar (Ó, guð vors lands og Hátt ég kalla).
Og enginn af þessum 7 fær jafnast á við þá beztu í
sálmabókinni. Þó eru þeir fagrir, og langt fyrir ofan
meðallag eru sumir. Vil ég nefna jólasálminn: Nú
hljómar dýrð. (Hann er ekki i „Þitt ríki komi“). Ó,
skapari, hvað skulda ég? Þar er þetta síðasta erindi,
sem minnir á Hallgrím:
Og þegar loks mitt lausnargjald
ég lúka skal, en ekkert hef,
við Krists, míns herra, klæðafald
ég krýp, og á þitt vald mig gef.
Þá er og fagur sálmurinn: Kom heitur til míns hjarta
blærinn blíði. Þar svellur skáldinu eldmóður, meira og
meira, þar til liann lýkur með þessum versum:
Þú kemur — fjallið klöknar, tárin renna;
sjá klakatin'dinn roðna, gljúpna brenna!
Koní drotni lík, í makt og miklu veldi,
með merkið sveipað guðdóms tign og eldi.