Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 8

Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 8
.‘578 Haraldur Níelsson: Nóv.—Des. eins og vér höfum enn i dag'. Þeir voru að hugsa um það, sem þeim fanst standa mikið á; þeir voru að hugsa um stjórnmál, frelsi ættjarðarinnar, lieimsríkin, verzlunar- mál, búnað og veraldlegar ])arfir sínar. Þetta hugsa menn ávalt mesl um; á þessu finst mönnum ávalt all velta. Hitt hafa þeir vísast talið hreinasta smámál, hvern- ig færi um mæðurnar, sem fæða áttu börnin — því síður lmgsað mikið um, hvernig börnum fátæklinganna liði nýfæddum. Nei, vér skulum ekki hnynda oss, að vér séum neitt betri en Betlehemsbúar. Það er svo oft á- stæða til að hiðja þessarar hænar, sem vér öll höfum lært af munni hans, er í jötu var lagður: „Faðir, fvrir- gef þeim, því þeir vila ekki, livað þeir gera.“ Betlehems- húar vissu það ekki Ef þér fáist til að trúa því, að Krist- ur Iiafi koinið úr himneskri fortilveru, þar sem hann var í dýrð, og gengið undir mannleg kjör til þess að hjálpa mannkyninu og hirta því vilja Guðs og leiða það frá synd og villu, þá skilst yður einnig, að hann hafi sjálfur kosið sér hin jarðnesku kjör. Hann hefir sjálfur valið að koma fram litillátur og sneyddur gæðum þessa Iieims. Hann hefir kosið að sýna oss frá upphafi jarð- nesks lífs síns, að hann kom til þess að þjóna öðrum, en ekki til að láta þjóna sér. Hann vissi, að leiðin til þess að leysa aðra úr fjötrum eigingirni og syndar er sú að taka á sig þjáning og líða fyrir aðra í auðmýkt og hógværð. „Af því að það var eigi rúm fyrir þau í gistihúsinu.1' Auðkendi þetta ekki móttökurnar, sem hann fekk lífið á enda. Annar guðspjallamaður orðar viðtökurnar svona, þar sem liann getur fyrst um komu Krists í heim- inn: „Hann kom til eignar sinnar, og hans eigin menn lóku ekki við honum“ (Jóh. 1, 11). Aldrei hefir mann- eðlið birzt í fegurri mynd; enginn hefir verið mann- legri í raun og sannleika en hann. Hjá oss öllum er mannlegleikinn flekkaður af margskonar veikleika og synd; margs konar lágar hvatir hylja stundum og draga slæðu yfir hið sanna manneðli. En hjá honum liuldu
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.