Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 25

Kirkjuritið.
Börnin á Hálogalandi.
395
fá svörin. Kennarinn gjörði þetta. Hann lét börnin fá sinn seðil-
inn hvert, og ekkert fékk að vita um svar hinna fyr en á eftir.
Ég fékk alla syrpuna. Fáein af svörunum verðið þið að sjá.
Og- munið þá, að þau eru gefin samstundis og mjög blátt áfram,
en engin svör í námsbókunum.
Spurningin: Veizt þú nokkuð um Guð?
Helga (10 ára): Hann er altaf nálægur okkur.
Ólafur (9 ára): Hann gjörir sér engan mannamun.
Kristján (10 ára): Hann hefir skapað hafið.
Hákon (6 ára): Hann hefir skapað alla fiskana.
Ólafur II. (9 ára): Hann lét deyða sig bara fyrir okkur.
Ýms fleiri nefndu hafið, en sum höfðu einnig „alla fuglana"
og eitt hafði „blórnin", sem Guð hefði gefið þeim. Það var eins og
máttugur samstiltur þakkaróður, Guði til dýrðar.
Nú kemur æfintýrið. Það er að segja fyrri parturinn.
Barnsskírn er yndislegasta verkið, sem ég vinn. Þau eru svo
falleg barnsaugun, og það er eins og lifandi fagnaðarboðskapur
að sjá þau borin fram fyrir Guð. Ef þau gráta, þá fer einnig vel
á því. Því að það er hvorki þeirra snilli né mín, sem býr þeim
rúm hjá Jesú Kristi. í því felst einnig fagnaðarboðskapur.
í þetta skifti, sem hér er um að ræða, grét drengurinn ekki.
Hann var misserisgamall, svo að hann sat á armi konunnar, sem
hélt honum undir skírn, og var glaður og kátur. Ég sá, að hann
hafði fest augun á glampanum á biskupskrossinum, svo að hann
fékk hann til þess að leika sér að. Þá leit hann stórum augum á
hana, sem hafði hann á handleggnum, og eins og sýndi henni
krossinn. Hún horfði aftur á mig, og þegar ég leit í augu henni,
varð mér að hugsa: „Þetta er mamman". Það er altaf svo fallegt,
begar móðir heldur barninu sínu undir skírn. Það eitt er eðli-
legt. Helgi stundarinnar gagntekur hana. Þegar drengnum var
hallað að skírnarlauginni. leit hann upp stóru, bláu augunum,
ýmist á mömmu sína eða mig, með krossinn í litla hnefanum.
Hvorugt okkar fékk tára bundist. Nú var ég alveg viss um, að
það var móðirin.
„Idar Björnar Skog, ég skíri þig í nafni föðurins, sonarins og
hins heilaga anda“.-----Síðan fékk ég einnig að vita um bæinn.
A heimleiðinni sagði ég við prestinn: „Taktu við þessum krón-
um og legðu þær inn í Vefns-sparisjóð og skrifaðu á bókina: Til
Idars Björnar Skog“.
Þetta var fyrri parturinn. Seinni parturinn er um alt annað.
Daginn eftir visiteraði ég í útsókn við hafið. Sóknarprestur-
inn kom snemma og sagði: „Hér gengur mikið á í sveitinni. Deil-