Kirkjuritið - 01.12.1938, Page 26

Kirkjuritið - 01.12.1938, Page 26
396 Eivind Berggrav: Nóv.—Des. ur um skírnina æða yfir eins og stormbylur og vofir yfir, að allir komist í uppnám, maður á móti manni, heimili sundrast. Ofsi og úlfúð ráða. Það fór hrollur um mig. Ég var ei.nnig uppgefinn af akstrin- um. Ég hafði hlakkað til friðsamlegrar guðsþjónustu og að hitta fyrir traustan og öruggan söfnuð. Ég hafði ekki haft minstu hugmynd um þessa deilu, sem hafði blossað upp síðasta misserið. Hringjarinn kom inn í skrúðhúsið: „Bráðum sprengja þeir vcgg- ina, það er fult af þrætumönnum og andstæðingum barnaskírnar- innar; loftið er hlaðið rafmagni.“ Ég man ekki, um hvað ég prédikaði. Það var ekki erfitt fyrir þessum söfnuði. En ég fann, að ég myndi fá mig fullreyndan á því, að hefja nú þegar barnaspurningar í jafnþungu lofti og orðið var í kirkjunni. Ég bað prestinn því að spyrja börnin fyrstu 10 mínúturnar, svo að ég gæti hvílst ofurlítið. Ég hné nærri því niður á stól í kórnum, og það fór eins og rafmagnsstraumur gegnum mig, þegar ég heyrði prestinn segja við börnin: „Nú skulum við tala saman um barnaskírnina, ég ætla að byrja — svo endar biskupinn“. Ég skelfdist. Orðugleikarnir risu eins og fjöll. Og á fáum mínútum þurfti að yfirstíga þá. En mínútur — í þessu andrúmslofti, vandamálið um barnsskírnina — var það ekki sama sem að gefast upp fyrir fram, skák og mát. Ég gat ekki einu sinni hugsað. Nú kom allur aksturinn og næturvök- urnar mér í koll. Ég leit á úrið. Tíu mínúturnar voru að líða á enda. Presturinn var einmitt kominn að aðalvandanum, sem um var deilt. Ég baðst fyrir. Mér fanst mig bresta allan þrótt í þessum kringumstæð- um, bæði líkamlegan og andlegan. Ég sagði aðeins: „Himneski faðir, ég veit ekkert, og svo byrjaði ég á „Faðir vor“ ....... Þegar ég stóð frammi í kórnum með börnin fyrir framan mig og söfnuðinn alstaðar, á gólfinu, í krókunum, á göngunum og loftunum, þá var ég eins sneyddur hugsunum og framast getur orðið. Engin hugsjón vakti fyrir mér, engin uppistaða í viðtal, og ég vissi ekki einu sinni, hvernig ég ætti að byrja. En eitthvað varð ég að segja. Gömul reynsla hefir kent mér það, að í full- komnum vandræðum er engu lakara að leggja strax á örðugsta hjallann. Ég sagði svo: „En, börn, geta nú þessi litlu börn, sem borin eru til skírnar, geta þau átt trú?“ Ég var svo öruggur um það, að þau hefðu rétta svarið á takteinum, úr skólanum og náms- bókunum. Nei, hljómaði um kirkjuna, nei, í einu hljóði. Það munaði ekki miklu, að ég skylli aftur á bak. Á þessu hræðilega augabragði rann upp ljós fyrir mér. Ég sá við reiðarslagið tvö blá barnsaugu yfir skírnarfonti og tvo hnubb-

x

Kirkjuritið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.