Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 26

396
Eivind Berggrav:
Nóv.—Des.
ur um skírnina æða yfir eins og stormbylur og vofir yfir, að allir
komist í uppnám, maður á móti manni, heimili sundrast. Ofsi og
úlfúð ráða.
Það fór hrollur um mig. Ég var ei.nnig uppgefinn af akstrin-
um. Ég hafði hlakkað til friðsamlegrar guðsþjónustu og að hitta
fyrir traustan og öruggan söfnuð. Ég hafði ekki haft minstu
hugmynd um þessa deilu, sem hafði blossað upp síðasta misserið.
Hringjarinn kom inn í skrúðhúsið: „Bráðum sprengja þeir vcgg-
ina, það er fult af þrætumönnum og andstæðingum barnaskírnar-
innar; loftið er hlaðið rafmagni.“
Ég man ekki, um hvað ég prédikaði. Það var ekki erfitt fyrir
þessum söfnuði. En ég fann, að ég myndi fá mig fullreyndan á
því, að hefja nú þegar barnaspurningar í jafnþungu lofti og
orðið var í kirkjunni. Ég bað prestinn því að spyrja börnin fyrstu
10 mínúturnar, svo að ég gæti hvílst ofurlítið. Ég hné nærri því
niður á stól í kórnum, og það fór eins og rafmagnsstraumur
gegnum mig, þegar ég heyrði prestinn segja við börnin: „Nú
skulum við tala saman um barnaskírnina, ég ætla að byrja —
svo endar biskupinn“. Ég skelfdist. Orðugleikarnir risu eins og
fjöll. Og á fáum mínútum þurfti að yfirstíga þá. En mínútur — í
þessu andrúmslofti, vandamálið um barnsskírnina — var það
ekki sama sem að gefast upp fyrir fram, skák og mát. Ég gat
ekki einu sinni hugsað. Nú kom allur aksturinn og næturvök-
urnar mér í koll.
Ég leit á úrið. Tíu mínúturnar voru að líða á enda. Presturinn
var einmitt kominn að aðalvandanum, sem um var deilt. Ég baðst
fyrir. Mér fanst mig bresta allan þrótt í þessum kringumstæð-
um, bæði líkamlegan og andlegan. Ég sagði aðeins: „Himneski
faðir, ég veit ekkert, og svo byrjaði ég á „Faðir vor“ .......
Þegar ég stóð frammi í kórnum með börnin fyrir framan mig
og söfnuðinn alstaðar, á gólfinu, í krókunum, á göngunum og
loftunum, þá var ég eins sneyddur hugsunum og framast getur
orðið. Engin hugsjón vakti fyrir mér, engin uppistaða í viðtal,
og ég vissi ekki einu sinni, hvernig ég ætti að byrja. En eitthvað
varð ég að segja. Gömul reynsla hefir kent mér það, að í full-
komnum vandræðum er engu lakara að leggja strax á örðugsta
hjallann. Ég sagði svo: „En, börn, geta nú þessi litlu börn, sem
borin eru til skírnar, geta þau átt trú?“ Ég var svo öruggur um
það, að þau hefðu rétta svarið á takteinum, úr skólanum og náms-
bókunum. Nei, hljómaði um kirkjuna, nei, í einu hljóði. Það
munaði ekki miklu, að ég skylli aftur á bak.
Á þessu hræðilega augabragði rann upp ljós fyrir mér. Ég sá
við reiðarslagið tvö blá barnsaugu yfir skírnarfonti og tvo hnubb-