Kirkjuritið - 01.12.1938, Page 27

Kirkjuritið.
Bornin á Hálogalandi.
H97
aralega hnefa, sem léku sér að krossi. Á einum tíunda hluta úr
sekúndu var ég orðinn annar maður. Hvernig hugsanasamband-
ið var, veit ég ekki. En ég svaraði börnunum alveg rólega:
„Jæja, þið segið þá, að svona lítil börn geti ekki átt neina trú.
Látum svo vera. Eg ætla þá að spyrja ykkur um annað. Getur
svona lítið skírnarbarn átt bankabók?
Nú voru börnin alveg örugg og hertu heldur en ekki á neiinu.
Mér Ieið bros á vör. „Nú hefi ég hendur í hári ykkar“, sagði
ég. „Jæja, svona lítill angi getur ekki átt bankabók. Nú skuluð
þið heyra, hvað ég gjörði á miðvikudaginn. Ég skírði smásnáða,
sem heitir Idar Björnar Skog. Hann á bankabók. Þið getið farið
og spurst fyrir hjá Vefsn-sparisjóði; þá fáið þið að vita það. En
hversvegna svöruðuð þið, að hann og önnur skírnarbörn gætu
ekki átt neina bankabók? Jú, þið hélduð, að þau væru of lítil til
þess. Menn eignuðust bankabók á því að vera sparsamir, vinna
og safna fé og það geti smábörn ekki. En þið gleymið því, að
við getum fengið bankabók að gjöf. Idar Björnar fékk sína að
gjöf. Og svo að ég snúi mér til ykkar fullorðna fólksins hérna.
Höfum við ekki, bæði þið og ég, spurt okkur að því sjálf mörg-
um sinnum: Getur Guð í raun og veru tekið á móti ungbarni,
sem enga trú getur átt? Hvar er veilan í hugsunargangi okkar?
Jú, við álítum trúna vera afrek sjálfra okkar — afrek sem Guð
viðurkennir og tekur gilt sem skilyrði fyrir því, að hann taki
við okkur eins og börnum sínum. Þegar við þá erum orðin nógu
stálpuð eða fullorðin til að eiga þessa trú, þá getur verið vit í
því að láta skírast. En blessuð verið þið — hvenær eigum við
nóga trú? Ef ég fyrir mitt Ieyti hefði átt að fresta því að taka
skírn þangað til ég gæti sagt frammi fyrir Guði: Já, nú á ég í
raun og veru nóga trú, nú hefi ég eflst svo og auðgast að trú, að
ég get öruggur látið skírast — já, þá er ég hræddur um, að ég
væri enn óskírður. Að vísu á ég trú. En get ég gengið fram fyrir
Guð og sagt: Þú getur bygt á þessari trú minni? Hún er örugg
undirstaða. Hún er voldug og sterk. Nei, ég hefði orðið að segja:
Ekki ennþá. Og svona er ég hræddur um, að það drægist til dauða-
dags. Því að eigi Guð að taka manninn góðan og gildan vegna
afreka hans, hvort heldur er trúar eða verka — hvernig ættum
við þá að geta staðist? En nú kemur Jesús og segir: Leyfið ung-
börnunum að koma til mín, því að þeirra er himnaríki. Þ. e. a.
s.: Ég gef þeim himnaríki, gef þeim trúna, legg þau í föðurhend-
ur Guðs. í stuttu máli: Jesús flytur þeim gjöf trúarinnar frá Guði.
Að vera barn, það er að geta tekið á móti, af öllu hjarta,
efasemdalaust og undirhyggjulaust, það að vera barn er að eiga
meira en maður veit. En að verða fullorðinn er öllu heldur það