Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 27

Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 27
Kirkjuritið. Bornin á Hálogalandi. H97 aralega hnefa, sem léku sér að krossi. Á einum tíunda hluta úr sekúndu var ég orðinn annar maður. Hvernig hugsanasamband- ið var, veit ég ekki. En ég svaraði börnunum alveg rólega: „Jæja, þið segið þá, að svona lítil börn geti ekki átt neina trú. Látum svo vera. Eg ætla þá að spyrja ykkur um annað. Getur svona lítið skírnarbarn átt bankabók? Nú voru börnin alveg örugg og hertu heldur en ekki á neiinu. Mér Ieið bros á vör. „Nú hefi ég hendur í hári ykkar“, sagði ég. „Jæja, svona lítill angi getur ekki átt bankabók. Nú skuluð þið heyra, hvað ég gjörði á miðvikudaginn. Ég skírði smásnáða, sem heitir Idar Björnar Skog. Hann á bankabók. Þið getið farið og spurst fyrir hjá Vefsn-sparisjóði; þá fáið þið að vita það. En hversvegna svöruðuð þið, að hann og önnur skírnarbörn gætu ekki átt neina bankabók? Jú, þið hélduð, að þau væru of lítil til þess. Menn eignuðust bankabók á því að vera sparsamir, vinna og safna fé og það geti smábörn ekki. En þið gleymið því, að við getum fengið bankabók að gjöf. Idar Björnar fékk sína að gjöf. Og svo að ég snúi mér til ykkar fullorðna fólksins hérna. Höfum við ekki, bæði þið og ég, spurt okkur að því sjálf mörg- um sinnum: Getur Guð í raun og veru tekið á móti ungbarni, sem enga trú getur átt? Hvar er veilan í hugsunargangi okkar? Jú, við álítum trúna vera afrek sjálfra okkar — afrek sem Guð viðurkennir og tekur gilt sem skilyrði fyrir því, að hann taki við okkur eins og börnum sínum. Þegar við þá erum orðin nógu stálpuð eða fullorðin til að eiga þessa trú, þá getur verið vit í því að láta skírast. En blessuð verið þið — hvenær eigum við nóga trú? Ef ég fyrir mitt Ieyti hefði átt að fresta því að taka skírn þangað til ég gæti sagt frammi fyrir Guði: Já, nú á ég í raun og veru nóga trú, nú hefi ég eflst svo og auðgast að trú, að ég get öruggur látið skírast — já, þá er ég hræddur um, að ég væri enn óskírður. Að vísu á ég trú. En get ég gengið fram fyrir Guð og sagt: Þú getur bygt á þessari trú minni? Hún er örugg undirstaða. Hún er voldug og sterk. Nei, ég hefði orðið að segja: Ekki ennþá. Og svona er ég hræddur um, að það drægist til dauða- dags. Því að eigi Guð að taka manninn góðan og gildan vegna afreka hans, hvort heldur er trúar eða verka — hvernig ættum við þá að geta staðist? En nú kemur Jesús og segir: Leyfið ung- börnunum að koma til mín, því að þeirra er himnaríki. Þ. e. a. s.: Ég gef þeim himnaríki, gef þeim trúna, legg þau í föðurhend- ur Guðs. í stuttu máli: Jesús flytur þeim gjöf trúarinnar frá Guði. Að vera barn, það er að geta tekið á móti, af öllu hjarta, efasemdalaust og undirhyggjulaust, það að vera barn er að eiga meira en maður veit. En að verða fullorðinn er öllu heldur það

x

Kirkjuritið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.