Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 36

40(5
Jón Helgason:
Nóv.—Des.
mótast fyrir vandlega íhugun ýmsra ágætismanna kirkj-
unnar á liðnum öldum, þá er því sízt að neita, að þetta
iiefir haft liina mestu þýðingu fyrir trúarafstöðu vora og
þrosluin skilnings vors á innihaldi trúar vorrar. En svo
mikilvægt sem það er að eiga skilning fyrri tíðar trú-
aðra kristinna manna og að tileinka sér hann, þá er þó
trúin í guðrækilegum, kristilegum skilningi, meira en
þetta, að gjalda jákvæði skoðunum fyrri tíma manna á
þessu, live ágætir sem þeir hafa verið.
Til þess að þetla megi verða oss ljóst, skulum vér
minnast þess, að trú i guðrækilegum, kristilegum skiln-
ingi var til áður en nokkur stafur Nýja testamentisins
var ritaður og eins áður en þeir ágætismenn komu til
sögunnar, sem vér með réttu teljum oss vera í mestri
þakkarskuld við fyrir útskýringar þeirra á eðli og inni-
haldi trúarinnar á Jesúm Krist. Það sem á holdvistar-
dögum Jesú og af lionum sjálfum var tekið gilt sem trú
— sem frelsandi, sáluhjálpleg trú, þetta sama hlýtur að
standa í sínu fulla gildi fram á þennan dag. Vér skulum
snöggvast líta til þeirra manna, sem í Nýja testamentinu
segir, að Jesús hafi talið trúaða menn. Lítum á kan-
versku konuna, hundraðshöfðingjann í Kapernaum,
samkunduhússstjórann Jaírus, hlóðfallsajúku konuna,
tollheimtumanninn Sakkeus, hlindfædda manninn, -
alla þessa menn, sem þar fá þann ótvíræða vitnisburð
sumpart af vörum Jesú sjálfs, sumpart af höfundum
hinna helgu rita, að þeir hafi trúað á Jesúm — og þar átl
þá trú, sem nægði þeim til hjálpar. Enginn þessara
manna þektu vitnishurð höfunda Nýja testamenlisrit-
anna og því síður höfðu þeir hið minsta hughoð um
kennisetningar kirkjunnar, sem mvndast löngu siðar, og
þó segir .Tesús um Jiessa menn, að trú þeirra hafi
frelsað þá.
Af þessu ættum vér að geta ráðið, að svo mikils virði
sem það óneitanlega er fyrir oss að taka trúanlegan
vitnisburð hinna helgu höfunda Nýja testamenfisrit-