Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 48

118
Jón Helgason:
Nóv.—Des.
þessa sömu fylling (iuðs dýrðar. Þetla gelur því aðeins
orðið, að þessar verur, sem liann gæddi skynsemi og
frjálsræði, séu þess fúsar að veita honum viðtöku, svo
að í þessu tilliti verður það ávalt, livað oss snertir, hið
dýrlega framtiðartakmark allra, sem Guðs börn vilja
kallast, að einnig vort líf fyllist Guðs dýrð. Aðeins einn
maður hefir náð þessu takmarki hér á jörðu maður-
inn Jesús Kristur. Hann var þegar í þessum heimi á al-
gjörleika-stigi það, sem vér sjáum aðeins i hyllingu,
sem hið dýrlega takmark trúar- og vonar-hugsjónar-
innar, sem í vændum sé á landi eilífðarinnar. En á
hverju byggi ég það, að Jesús hafi þegar í þessum lieimi
náð þessu guðdómlega takmarki? Ég hyggi það á kær-
leika hans, heilögum kærleika hans, sem alt lif hans
er svo þrungið af, livar sem hann her mér fyrir augu í
hinni heilögu sögu og í vitnisburði lærisveina lians. En
kærleikurinn er insta eðli guðdómsins. Guð er kærleikur.
Fylling guðdómsins er kærleikur hans. Og þegar vér
luigleiðum þetta, þá verður oss skiljanlegt réttmæti
þeirrar játningar, sem kirkja Jesú Krists hefir lagt trú-
uðum játendum sínum á varir og þeir aftur með hrifn-
ingu trúargleðinnar á öllum öldum borið fram sem per-
sónulega játningu sína: Jesús Kristur er Guð. Kærleiks-
eðli lians er mér guðdómseðli, kærleiki Jesú Krists er
mér Guð í Kristi. En með þessu hefi ég' ekki sagt annað
en það, sem felst í orðum Páls postula: „I honum bjó
fylling guðdómsins líkamlega“. Og með þessum hætti
hverfur mér allur ósamrímanleiki þessara andstæðna,
sem í fljótu hragði virðist vera svo átakanlegar: Sannur
maður og þó Guð. Sannur Guð og þó maður!
Ég ætla mér nú sízt þá dul, að með þessu, sem nú
hefir verið sagt, sé til fulls ráðið fram úr öllum leyndar-
dómi veru hans. Ráðning hans heyrir eilífðinni til. Hér
liefir aðeins verið vikið að þessu eina atriði leyndar-
dómsins, sem ávalt blasir við hugsun vorri á nálægu