Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 59

Kirkjuritið.
Hringjarinn gamli
429
Aldurhniginn kirkjuvörður starði upp í turninn, skygði hendi
fyrir augu og reyndi að sjá Mikheyich.
„Hvað viltu? Hér er ég,“ svaraði hringjarinn og leit niður úr
turninum. „Sérðu mig ekki?“
„Nei. Það hlýtur að vera kominn tími til að hringja. Hvað
heldur þú?“
Báðir horfðu þeir á stjörnurnar. Ljós Guðs blikuðu, þúsundir
þúsunda. Mikheyich hugsaði sig um.
„Nei, ekki alveg ennþá.... Ég veit hvenær.“
Og hann vissi það sannarlega. Hann þurfti ekki á úri að halda.
Stjörnur Guðs myndu segja honum til. Himinn og jörð, skýja-
farið, daufur þyturinn í dimmum skóginum og gárarnir á ánni
í rökkrinu — alt var þetta nákunnugt honum, hluti af honum.
Hann hafði ekki alið hér aldur sinn til einskis.
Löngu liðnir dagar birtust fyrir hugarsjónum hans. Hann mint-
ist þess, hvernig hann klifraði í fyrsta skifti upp í þennan turn
með föður sínum. Guð minn góður. En hve langt var síðan, og
þó var það alveg ferskt í huga hans. .. . Hann sá sjálfan sig í
anda, bjarthærðan snáða, augun Ijómuðu; vindurinn snart hár
hans — ekki vindurinn sá, sem þyrlar upp rykinu á strætunum,
heldur undursamlegur blær með hljóðu vængjataki. . . . Langt
niðri voru smáverur á kreiki og hreysin í þorpinu virtust heldur
lágkúruleg. Skógurinn hafði hörfað frá, og egglaga bletturinn,
scm þorpið stóð á, sýndist vera svo feiknastór, svo óendanlegur.
„Og þarna er það alt saman,“ tautaði gráhærði öldungurinn
brosandi og starði á blettinn litla.... Þetta er gangur lífsins.
Þegar maður er ungur, sér hann ekki fyrir endi þess. Og nú er
það þarna rétt lófastórt, frá vöggunni til grafarinnar, sem hann
hafði, hugsað sér úti í horninu á kirkjugarðinum. .. . Já, Guði sé
lof og dýrð. Það var kominn tími til að taka á sig náð:r. Fljótt,
mjög fljótt.
En tíminn var kominn. Mikheyich leit til stjarnanna enn einu
sinni, tók ofan, gjörði krossmark fyrir sér og greip klukku-
strenginn. Samstundis kvað við næturloftið af klukkuslaginu.
Annað, þriðja, fjórða klukknakallið og hvert af öðru fyltu hið
friðsæla, heilaga kvöld máttugum, langdregnum söngvahljóm.
Klukkan hljóðnaði. Guðsþjónustan var hafin. Áður hafði Mik-
heyich verið vanur því að ganga niður og standa í dyrakrókn-
um til þess að biðjast fyrir og hlusta á sönginn. Nú beið hann
kyr í turninum. Það var of erfitt að ganga stigaþrepin, og auk
þess var hann dáiítið þreyttur. Hann settist á bekk, hneigði höfði
og lét hugann reika. „Nú eru þeir að syngja sálm,“ hugsaði hann
og þóttist staddur í kirkjunni og heyra barnsraddirnar í kórn-