Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 60

130
Korolenko:
Nóv.—Des.
um og sjá föður Naun sáluga stjórna bænahaldi safnaðarins.
Hundruð bændahöfða hnigu og hófust eins og lifandi kornstanga-
móða fyrir vindinum.... Bændurnir gjörðu krossmark fyrir
sér.... Þetta eru alt vinir hans og kunningjar, þó þeir séu dán-
ir. . . . Þarna sá hann föður sinn strangan á svip. og þarna bræður
sína biðja heitt. Og sjálfur stóð hann þar líka, hraustur og heilsu-
góður og vonaðist eftir mikilli gæfu í lífinu. . . . En hvar var
þessi gæfa? Og nú hópuðust að honum um stund hugsanirnar
og brugðu birtu á ýmsa kafla í æfi hans. . . .
Hann sá erfiði, sorgir, áhyggjur.... Hvar var gæfan? Erfiðið
mun rista rúnir jafnvel á andlit æskumanns, beygja sterkt bak
og kenna honum að andvarpa eins og eldra bróður hans.
Þarna á vinstri hönd, kvenna megin, stóð unnustan hans, ofur-
Iítið álút. Góð stúlka. Guð gefi henni að erfa ríki sitt. En alt
sem hún varð að þola, aumingja konan. Fátækt og strit og sorgirn-
ar, sem hljóta að fylgja æfi konunnar, munu eyða fegurð henn-
ar. . . . Jæja, hvar var hennar gæfa?. . . . Einn son áttu þau eftir,
en hann var of veikur fyrir til þess að slandast freistingarnar. . . .
Alt lá nú þetta að baki. í augum hans var nú öll veröldin tengd
við klukkuturninn. þar sem vindurinn stundi í dimmunni og
bærði strengina. . . . „Guð metur alt að lokum,“ tautaði gamli
maðurinn, laut silfurhvítu höfði sínu og tár féllu hægt um vanga
hans.
„Mikheyich, Mikheyich. Ertu sofnaður þarna uppi?“ var kallað
að neðan.
„Hvað?“ svaraði gamli maðurinn og reis á fætur. „Guð minn
góður. Hefi ég sofnað? Það hefir aldrei hent mig fyr.“
Og hann greip strenginn með snöggu æfðu taki. Fyrir neðan
hann var fólkið á iði eins og í maurabúi. Helgiganga var hafin
umhverfis kirkjuna, og fagnaðarlofsöngurinn barst upp lil Mik-
heyich. Og hjarta hans tók undir af insta grunni. . . . Honum virt-
ust Ijósin loga bjartar, þyrpingin öll lifna við og vindurinn bera
söngbylgjurnar á vængjum sér hærra og hærra og láta þær
renna saman við háan og hátíðlegan klukknahljóminn.
Aldrei hafði Mikheyich gamli hringt svo vel.
Það var eins og hjarta gamla mannsins hefði l'arið í dauðan
málminn, og ómar klukknanna sungu og hlógu og grétu. Þeir
runnu allir í einn tignarlegan samhljóm, risu hærra og hærra upp
í blikandi bjartan stjörnuhimininn og liðu titrandi aftur til jarð-
arinnar.