Kirkjuritið - 01.01.1940, Síða 34

28
Bréf frá Kína.
Janúar.
og starfsmenn Rauða krossins og annarar góðgerðarstarfsemi.
Hittir maður hér marga, sem koma frá Kína eða eru að fara
þangað: Gamla hásTcólakennara, sem liafa unnið hér í nálega
mannsaldur og koma úr fríi vestan að. Fara þeir ferða sinna
eins og þetta væri „bara sport“. Ungar og óreyndar, en áhuga-
samar stúlkur, koma hingað í fyrsta sinn og ætla að verða hér
meiri hluta æfi sinnar. Kennarar — karlar og konur — fylgja
sínum kinversku nemendum og flytja skóla og háskóla frá herj-
aða svæðinu inn í hið frjálsa og óháða Vestur-Kína. Kunna þeir
frá mörgu að segja. Á ferðum sínum verður þetta fólk oft að
sofa á þakinu á vörubílum, ofan á yfirbreiðslunni, þegar þurt er,
en undir henni, þegar rignir. Máltíðir, kenslustundir og bæna-
samkomur fara fram í húsum, þar sem hvorki er borð né sæti.
Margt er eftir þessu. Stundum fara skotin úr vélbyssum Japana
gegnum ferðatöskurnar, svo að göt koma á jakka og kjóla. En
hér er hlýtt í veðri, svo að enginn kvartar yfir þessu!
Ég er ennþá að mestu leyti utan við þetta tilbreytingarríka
og hættulega líf nútímakristniboðanna hér. Fyrir framan mig
liérna á borðinu hefi ég þúsundir kinverskra leturmynda. Dag-
lega koma hingað 2 kínverskir kennarar og eru hér 6 tíma að
kenna mér kínversku. Hefi ég nú nýlega lokið 4. prófinu í mál-
inu; get talað við þá um daginn og veginn, skrifað einföld bréf,
lesið Jóhannesarguðspjall, Markúsar og ýmislegt annað, sem
ekki er of erfitt. Þó kann ég ekki nema um 1400 táknmyndir, en
með þeim á ég að geta myndað um 5000 hugtök. Afarmikil vinna
fer í að halda þvi máli við, sem þegar er numið. . . .“
Þetta skrifar séra Jóhann meðal annars. Hann gengur ótrauður
og æðrulaus að verkinu, alveg eins og hann gerði hér heima.
Við biðjum Guð að halda verndarhendi yfir honum og konu
lians og gefa ávöxt af störfum þeirra.
M. J.