Kirkjuritið - 01.10.1940, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
Faðir ljósanna.
„Sérhver góð gjöf og
sérhver fullkomin gáfa er
að ofan og kemur niður
frá föður ljósanna.
(Jakobsbréf).
I.
Við anddyri upphimins-dýrðar
andinn í lotning starir
á augnablikunum beztu
við blaktandi tjaldaskarir.
Þá er eins og ókunnur máttur
andi um stund á tjöldin.
og mannshjartans sársauki
sofnar,
sú sýn hefir alein völdin.
I ljósrák, sem ljómar og hverfur,
sjást lífsins fegurstu undur,
og bölið finst ekki framar
og fjötrar þess hrökkva í sundur.
Og andinn hljóðlátur hlustar,
þar heyrir hann sönginn óma,
sem leyndist í sólskini lífsins
og leið burt án forms og hljóma.
Og rödd gegnum tjaldið talar
með töfrandi hljómi sínum:
„Þú, barn, ég er hjá þér heima,
þú hvílir í faðmi mínum.“
.,Við horfumst um eilífð í augu.
Þín æfi er mér ekki dulin.
Eg er þinn eilífi gestur,
þótt ásýnd mín þér sé hulin“.
Ég kem til þín klæddur í tötra,
ég kem inn að þínum arni
og bíð eftir miskunn og mildi
hjá mínu langþráða barni“.
„Og auðmjúkur sezt ég við
eldinn,
er óveðrin dynja hörðu,
og les þar í loganna skini
alt líf þitt, barn mitt á jörðu.“
„Ég geng um í spámannsins
gerfi
sem gestur í sölum og hreysi.
Og þjáning himinsins hrópar
á heimsins andvaraleysi".
„Mín boð læt ég berast um
heiminn,
svo blómgist í hjörtum þjóða
sú dygð, sem er aldrei ætluð
eiganda sínum til gróða“.
„Því fórn, sem er falið að vera
sjálfs fórnandans sparisjóður,
er skuld hans við hugsjón hins
hæsta,
þótt hjálpað sé veikum bróður“
„Ég falsguðum fólksins steypi,
ég frelsa, ég líkna og kenni.
En sannleikans þyrnisveigur
er settur á spámannsins enni.“
„Og broddarnir bitru stinga,
og blóðið rennur úr sárum