Kirkjuritið - 01.10.1940, Blaðsíða 13

Kirkjuritið.
Hlutverk nútímakirkjunnar.
293
„Son Guðs ertu með sanni,
sonur Guðs, Jesú minn“.
En er oss jafn hugleikið að talað sé um þetta, og viljum
vér, að þetta sé kjarni prédikunarinnar?
Það er sungið: „Ég er kristinn", sungin 12 sinnum þessi
játning á 3—4 mínútum (nr. 311 í Sálmabókinni).
En fyllist ég þakklátri gleði, ef einhver kemur heim til
mín á eftir messunni, og segir: „Þetta er játning mín. Ég
er kristinn. Ég er Guðs barn“. Titrar þá hjarta prestsins af
samfögnuði?
Það er flutt ræða um kraft bænarinnar. En ef kallað er
á prestinn á bænasamkomu, kemur liann þangað með til-
hlökkun og þakldátri gleði?
Spyrjum sjálfa oss og prófum sjálfa oss. Er hægt að
segja um oss, eins og sagt var um Pál: „Hann var allur í
orðinu“. Erum vér þannig? Er guðsþjónustan tækifæri
handa oss og kirkjugestunum, tækifæri til þess að gefast
Guði? Eiga ekki þessi orð að undirstrikast — hér og nú?
Hér á heilögum stað, og nú á þessari stund er tækifæri
til þess að mæta Guði.
Eða er guðsþjónustan athöfn, sem getur tekið sig vel út ?
Treysti ég ekki oft einhverju betur en orði Guðs? Þarf ég
ekki að finna upp á einhverju nýstárlegu, til þess að vekja
hrifningu og stundargleði fólksins? Á ég ekki að nota ein-
hverja nýja aðferð i dag og aðra á morgun? Eða treysti
ég áhrifamætti fagnaðarerindisins?
Aldrei hefir mér fundist meiri þörf á Guðs orði en nú.
— Það eru sum rit Biblíunnar, sem verða mér sérstaklega
ljós nú á þessum tínnun, eins og t. d. Sálmarnir og Opin-
berun Jóhannesar.
Menn eiga heimtingu á því, er þeir koma í kirkju, að
heyra Guðs orð.
Grundtvig spurði: „Hversvegna er Guðs orð horfið úr
liúsi hans?“ En má ekki nú á tímum spyrja: „Hversvegna
er Guð horfinn?“
Víða er hætt að nefna Guð. Opinberar ræður eru haldn-