Kirkjuritið - 01.10.1940, Blaðsíða 4

284
Helgi Sveinsson:
Október.
sem ímynd móðunnar miklu
af mannkynsins blóðugu tárum*'
„Ég kem með krossinn á
herðum,
og krossinn er ást þeirra manna
til mín, sem eygt gátu aldrei
hið eilífa, stóra og sanna“.
„Ég.kem í ljósengils líki
með ljós mitt á nóttum svörtum
og vaki hjá Guðsbarnsins vöggu
í veraldarinnar hjörtum.“
„Einn dag stendur sorgin við
dyrnar,
og dagsljósið sofnar við
gluggann,
með húmdökka blæju um höfuð
hún horfir til þín inn í
skuggann“
„Á bak við blæjuna dökku
þú býst við ásýnd úr steini,
sem horfir með stirðnuðu háði
á hjarta þíns stríð í leyni“.
„En drottinn þinn stendur við
dyrnar,
þótt dökk þér sýnist hans klæði,
og það er þinn eigin ótti,
sem eyðir hjarta þíns næði“.
„Þú veizt það, barn mitt,
þú veizt það,
hve veikur er oft þinn kraftur.
En vonaðu, treystu og trúðu.
Ég tek og ég gef þér aftur“.
„Og mundu, er lífið þér miðlar
af mestu dásemdum sínum,
að himinsins Ijós færðu að láni,
svo lýst getir bræðrum þínum *
„Því Ijósið er lífinu helgað
og leiðir þess velur um geiminn.
Hver mannssál skal frelsi sitt
finna
sem farvegur ljóss míns um
heiminn“
Svo mælir hún, röddin milda,
við mannsins titrandi hjarta.
Og aftur er himininn hljóður
og horfin er sýnin bjarta.
En andinn sér aðrar myndir,
þá opnast mannshjartans saga:
í engilsmynd eilífðin lokar
og opnar hlið vorra daga.
Og engill Guðs fer um geiminn
með gleðiboð himneskrar vonar.
Og heimþráin kvakar á kvöldum
hjá kofa hins týnda sonar.
Ein sýn breiðir vermandi og
voldug
sinn vængfaðm alt líf þitt yfir.
Eitt augnablik gefið af Guði,
það glitrar á meðan þú lifir.
II.
Þér, herra himins og jarðar,
hið hæsta og smæsta lýtur.
Hver titrandi daggardropi
af dýrð þinni skerf sinn hlýtur.
Þitt vald og réttlæti ríkir,
þú refsar, þú græðir og fræðir.
Um hæðir lífsins og lægðir
þitt Ijós og þitt myrkur flæðir.
Þú hrópar, þá hristast löndin,
sem hönd þín úr djúpunum
leysti;
sem ferðatjöld fellirðu saman
heil fjöll, sem þinn andi reisti.