Kirkjuritið - 01.10.1940, Page 33

Kirkjuritið.
Kirkjan í skóginum.
Til er gömul norsk þjóðsögn á þessa leið: Lítil kirkja
stóð inni í fögrum skógivöxnum dal. Þegar árin liðu
tæmdist dalurinn af fólki. Kirkjan féll í gleymsku, gras
óx yfir stíginn og þétt skógarkjarr tók að hylja kirkjuna
á alla vegu. Eftir áratugi reikaði veiðimaður einn inn i
skóginn. Hann sá fallega hind og henti boga sinn og skaut
til hennar. Örin misti marks og þaut inn i gegnum kjarrið.
Þá kvað við veikur hljómur gamallar kirkjuklukku. Veiði-
maðurinn brauzt inn í gegnum kjarrið og þá blasti við
sjónum hans hin gleymda kirkja.
Þannig leynist trúin i hvers manns brjósti og þegar
minst varir getur þar kveðið við liljómur frá innsta grunni
og leitt það hulda i ljós. Þetta skeður á þeim stundum,
þegar menn fara að öðlast reynsluna, þegar þeir fara að
finna, að þeir eru ekki einir eða einfærir um að komast
áfram.
Þegar alvara lífsins og sorgir taka að steðja að, þá finna
margir livað þá vantar, finna hve langt þeir eru frá þvi
að komast áfram án leiðsögu æðri máttar, og þá taka þeir
að leita sér styrks í trúnni, hinni sönnu trú, sem ekki er
fólgin i þvi að þylja ulanað hinar 3 greinar trúarjátning-
arinnar. Mér verður oft hugsað til þess, þegar ég lieyri
lýst eftir hát á vetrarvertíðinni, hvort ekki snúist hvert
föður- og móðurhjarta til bænar fyrir þeim, sem þau eiga
á hafi úti, og hvort ekki sameinast liugir þess, sem í hætt-
unni er staddur og hugir þeirra, sem þrá liann heilan, í
eina samstilta bæn, er lyfti hugum þeirra og hjörtum til
hans, sem getur „hugað storma her“.
Menn finna Guð og liandleiðslu hans í atburðaröðum
áranna. Kanske finna þeir návist hans þegar er þeir hvíla