Kirkjuritið - 01.07.1941, Síða 39

Kirkjuritið. Ferð uni Suður-Þingeyjarprófastsd.
277
að hœgt væri að koma þar saman. Við dvöldum i Mývatnssveit
16. júní og athuguðum möguleika á þvi að koma á messu í annari
hvorri kirkjunni, en að athuguðu máli hættum við við það og
héldum til Húsavíkur um morguninn 17. júní. Var messað þar
kl. 2 e. h. og starfinu þar með lokið.
Séra Þorgrímur á Grenjaðarstað fylgdi okkur til Húsavíkur og
þjónaði þar fyrir altari við messuna, sem var hámessa, en prófast-
urinn var því miður ekki við, því að hann fór að lieiman um það
leyti, sem við komum í prófastsdæmið. Annars er það um viðtök-
urnar að segja, að þær voru hinar ágætustu hjá öllum prestunum
fjórum, og gjörðu þeir alt það, er þeir gátu, til þess að! ferðin og
dvölin kæmi að notum og yrði okkur til ánægju. Kirkjusókn var
hinsvegar misjöfn, og var einkum fátl af ungu fólki. Var borið
við annríki og inflúenzu, en það áhugasama fólk, sem kom til
okkar, tók okkur með hlýju og þakklæti.
Þessi er þá frásagan í fáum orðum, og er hún hvorki löng né
viðburðarík, en ferðin gaf mér efni til nokkurra hugleiðinga, sem
ég vil láta fljóta með.
Þess er þá fyrst að geta, að ekki líta allir sömu augum á ferða-
lag sem þetta, og þykir mér því rétt að skýra nokkuð frá skoðun
minni á því efni, enda þótt ég haldi því ekki fram, að skilningur
minn og skoðun séu hin einu réttu.
Markmiðið með heimsókn sendimanna í fjarlæg héruð er það,
að fólkið, sem býr fremur afskekt, fái að heyra nýja menn og
þá sennilega jafnframt ný sjónarmið, og að því gefist um leið
nokkur tilbreyting í fásinninu. Hitt þarf mönnum lika að vera
Ijóst, að þetta eru ekki nokkurskonar húsvitjanir, eftirlits og
mnvöndunarferðir, því að þá mætti með nokkurum rétti segja, að
það væri að byrja á öfugum enda, að byrja í sveitunum en ekki
í kaupstöðunum, eins og látið var í ljósi í einni kirkjunni. Hvort-
tveggja, ræðan og erindi leikmannsins, á að vera til uppbygging-
ar, vekja til umhugsunar og fá fólkið til þess, að líta á trúmálin
frá fleiri hliðum en áður og, ef verða mætti, með nýjum og réttari
skilningi. Að þessu eiga umræðurnar einnig að stuðla, ef ein-
hverjar verða. Það er tilætlunin að sýna, að trúmálin eru ekki
.,dauð“ mál, sem eru komin út af dagskrá, heldur mikilvæg og
áríðandi mál, aðkallandi og örlagarík. Þess er vitanlega enginn
kostur, á ferð sem þessari, þar sem aðeins er hægt að flytja eitt
trindi á hverri kirkju, að taka trúmálin til meðferðar yfirleitt,
heldur verður að láta sjer nægja, að gripa á einhverju mikilvægu
atriði. í erindum mínum, sem voru þrjú alls, tók ég þannig þrjú
atriði til meðferðar, eitt trúarlegt, eilífðartrúna, og tvö félagsleg