Kirkjuritið - 01.01.1952, Page 50

HELGl SVEINS5DN:
Það var á myrkri nóttu, og stormurinn æddi yfir hafið.
Sögn, sem þannig hefst, lýkur oft með sorglegum við-
burðum. Stundum endar slík ferðasaga í djúpi hafsins. —
Það var á dimmri ofviðrisnótt, sennilega með hríðaréljum.
Skip var að koma af hafi með timburfarm, segir sagan,
og það hafði lent í miklum hrakningum. Nú var það kom-
ið upp undir land, en miklum erfiðleikum var bundið að
átta sig, og hvergi sást strönd. Útlitið var hið versta.
Það var eins og himinn og haf hefðu lagzt á eitt um að
tortíma þessu skipi. En þó var sjálft landið, föðurland
áhafnarinnar, háskalegast af öllu, því að það hafði sker
sin og grynningar í fyrirsát fyrir hröktum og áttavilltum
bát í myrkrinu. Vindurinn stóð af hafi, en skipshöfnin
vissi ekki, hvar hún var stödd, og þó að hún legði fram
alla sína orku til að fá borgið sér og skipi sínu, vissi eng-
inn, hvemig hinum ójafna leik myndi lykta. Ekkert var
sennilegra en að bæði farið og farmennirnir mundu týn-
ast í briminu einhvers staðar við ströndina.
Var þá til nokkurt ráð til bjargar? Það var ekki í heimi
myrkursins, stormsins og stórsjóanna. Það var aðeins til
í heimi sálarinnar. Lélegar slysavarnir, mun einhver segja.
En enginn skyldi þó vanmeta björgunarstarf hins andlega