Kirkjuritið - 01.08.1955, Síða 6

292
KIRKJURITIÐ
Það er á hinum stóru tímamótum sögunnar.
Frá slikum atburði er sagt í orðum þeim, sem ég var
að lesa.
Maðurinn í fangelsinu var að enda æviskeið sitt. En
hann langaði til að vita, hvort starf hans væri einskis
virði eða hinn bjarti, betri timi væri að renna upp, og
að hann hefði sjálfur átt þátt í að svo mætti verða.
Við þekkjum sögu Jóhannesar. Hann hefir verið kall-
aður spámaður, sendiboði Guðs. Sjálfum fannst honum
hann vera smár og óverðugur alls heiðurs.
Hann virðist engar kröfur hafa gert til annarra manna
sjálfum sér til handa.
En hann gerði kröfur til mannanna samt, strangar mjög.
Hann benti mönnum á þá leið, sem ein yrði til bjargar,
að menn gerðu þær sömu kröfur til sjálfra sin sem ann-
arra, að menn sýndu öðrum það réttlæti, sem þeir heimt-
uðu sjálfum sér, að menn helguðu lif sitt Guði og lifðu
saman eins og sannir bræður.
Prédikun hans var ströng og sterk: Lífið væri til annars
meira en eta og drekka.
Þó var aðalkjarni lífs hans að undirbúa komu Messías-
ar, sem kæmi til að brenna burt sorann og hismið og
skapa nýjan heim. Við skiljum því, hve brennandi spurn-
ing hans var: Ert þú sá, sem koma á? Enginn vafi er á
því, að Jóhannes var ánægður með svarið sem hann fékk.
Og nú stöndum við hér og eigum að svara áleitinni
spurningu, sem knýr á hugann og berst okkur til eyrna:
Hafa aldirnar staðfest svar meistarans, hafa kynslóðirnar
fundið sannleik þess í hjörtum sínum? Höfum við sjálfir
fundið sannleik þess sem sjálfan kjarna lífsins?
Þessu eigum við að svara í lífi okkar og starfi, einmitt
við, ófullkomnir menn, ekki aðeins þrátt fyrir öll mistök
okkar, heldur beinlínis fyrir mistök okkar, skal gildi hug-
sjónarinnar og boðskaparins sannað.
Þetta ber þeim sérstaklega að íhuga, sem vilja afsanna
gildi kristinnar trúar með því að benda á galla og mistök