Kirkjuritið - 01.01.1957, Síða 10

4
KIRKJURITIÐ
Þekkjum vér ekki hið þunga sálarstríð?
Jafnvel trúarskáldið mikla, sem yrkir um það, að lífið sé „sigur
og guðleg náð“, á að berjast við sárustu raunir og kvöl, „líkt og
út úr ofni æpi stiknað hjarta“. Hann, sem breiðir faðminn við
nýárssólinni og heilsar henni fagnandi, kveður einnig hin döpru
sólarljóð:
Lífsins móðir muntu þreytt
myrkrin við að etja?
Ertu banablóði sveitt,
bjarta sigurhetja?
I
Eða brennir blygðun rjóð
bjarta hvarma þína
óþakkláta yfir þjóð
ár og dag að skína?
Eins og Elia forðum hneig örmagna undir gýfilrunninum úti
í öræfunum og bað Guð að taka líf sitt, því að sér væri ekki
vandara um en feðrum sínum, þannig hafa margir nú lifað stund-
ir efasemda og sálarstríðs.
Og ef til vill eru einhver af oss í þeim hópi um þessar hátíðir.
Ljósið skín í myrkrinu, og myrkrið hefir ekki tekið á móti því.
Ég hugsaði um, hvemig ég ætti að skilja það, það var erfitt í
augum mínum.
Eitt getum vér þó hvílt hugann við.
Bænin: Komi ríki þitt var bæn Jesú sjálfs, og hann vildi einn-
ig, að allir lærisveinar sínir skyldu biðja hennar daglega. Myndi
svo, ef hann hygði, að Guðs ríki kæmi aldrei hingað til vor í
fyllingu sinni — Guðs vilji yrði aldrei í raun og veru svo á jörðu
sem á himni?
Nei, vissulega ekki.
Hann sá öfl vonzkunnar í heiminum enn skýrar en vér. Þau
beindust gegn honum sjálfum, vörpuðu honum til jarðar í Get-
semane og negldu hann á kross. Þau æddu þar um liann eins og
úthaf og skildu hann frá lífi. Samt sagði hann: Það er fullkomn-