Kirkjuritið - 01.01.1957, Qupperneq 27

r
Alykiun
í lok síðasta biskupafundar florðmanna.
»Biskupafundurinn 1956 hefir verið haldinn á alvöruþrungnari tímum en
nokkur annar síðan striðinu lauk. Fyrir því virðist oss ekki rétt að skilja
svo °g fara hver til síns heima, að vér gjörum þeim ekki orðsendingu,
er yilja orð vor heyra.
Astandið í alþjóðamálum er oss ríkast í hug. Enginn af oss má til þess
íu,Ssa. hvað verða mun, ef bardagarnir, sem hafnir eru síðustu vikurnar,
leiða til skelfingar heimstyrjaldar. Þess konar aðstæðum hættir jafnan til
að trufla hugsanir og loka hjörtum. Þess vegna verðum vér að hjálpa
hvert öðru til þess að hugsa ljóst og halda hjörtunum hreinum.
Fæstum veitist örðugt að meta það rétt og afdráttarlaust, sem gerist í
Austur-Evrópu. Hvorki ótti né undirhyggja getur vamað oss þess að nefna
°iett og synd réttum nöfnum. Reynsla sjálfra vor, er vér vomm sviptir
nieð ofbeldi þjóðfrelsi og andans frelsi, þegar konungur og þjóð sögðu
sameiginlega. Nei, hún skuldbindur oss til þess að skilja og styðja þá, sem
Þ°la harðstjórn og berjast fyrir fmmstæðum mannréttindum. Það var þá
nstileg samvizkuskylda, og svo er enn í dag.
En vér verðum að leggja sama skýra mælikvarðann á það, sem sagt er
°8 gjört í vom eigin landi og í þeim löndum, sem vér emm nánast tengdir
Pjoðernislega og andlega. Austrið og Vestrið eru jafn skyld til þess að
a H, sem satt er og rétt, og virða reglur og sáttmála, sem þau hafa
Skulrdbundið sig til að halda.
h f 01 ^®jum þakklátir þeirri skýru siðgæðisstefnu, sem stjómarvöld vor
a tekið i vandamálum. Og jafnframt höldum vér þeim kröfum fram, að
ar ^eilur þjóða í milli megi leiða til lykta á réttan hátt í hlýðni við
neginreglur þær 0g samþykktir, sem þjóðimar hafa skuldbundið sig til
tilhlutun Sameinuðu þjóðanna.
Hvorki eiginhagsmunir þjóðar vorrar né flækjur í alþjóðamálum mega
'iPn oss svo sýn, að vér sjáum eigi þessa ským stefnu.
Jafnframt verðum vér að halda hjörtunum heitum. Samúðin með þeim,
Sem l)ola rangindi og neyð, hefir þegar komið átakanlega í ljós. Vér kunn-
Um elclcl að þakka það eins og vert er, sem öll þessi viðbragðsfljóta hjálp
gefur til kynna um hjartalag og fómarvilja þjóðar vorrar.
En vér vitum af eigin reynzlu, að ekki er auðvelt að varðveita þennan