Kirkjuritið - 01.01.1957, Síða 46

40
KIRKJUKITIÐ
í kvæðinu er látið líta svo út, að Skúli fógeti hafi með stjórnarforystu
°g frýjuorðum til háseta bjargað skipi og áhöfn. En skyldi ekki vera mörg-
um sinni meiri likur til, að bænargjörð hásetanna hafi orkað þannig á þá,
að þeir fengu von og styrk, svo að þeir tóku aftur ósleitilega til staifa og
björguðust úr sjávarháskanum. En nóg um þetta.
Það, sem vakti mig til umhugsunar um þetta mál, var það, að ég hafði
smábörn í kringum mig, og mér fannst ég ekki geta til þess hugsað klökkva-
laust, að þau færu á mis við það að læra barnabænimar, eins og þó flest
börn hafa orðið að gera á síðari ára tugum. En það var ekki svo hægt um
vik. Fullorðna fólkið kann þær ekki, svo að það geti kennt þær bókar-
laust, en í næstu bókabúð var ekkert til, sem hét eða var bænarkver. Eftir
nokkra leit hafði ég upp á einum þremur kvemm, en ekkert þeirra svaraði
til þess, sem ég hafði hugsað mér. Þau vom stór og að mestu í óbundnu
máli, of erfið fyrir börn að læra og muna. En svo kom kver alveg eins og
ég hafði leitað eftir. Það var stutt, og þar var að finna flestar þær bænir,
sem mér höfðu verið kenndar fyrir 6—7 áratugum. Það eru Barnasálmar,
sem valið hafa séra Asniundur Guðmundsson, biskup, og séra Jón Auðuns,
dómprófastur, að öllu hið ágætasta kver, gefið út að tilhlutan Prestafélags
íslands, árið 1951.
Það er engin þörf að hafa um þetta fleiri orð að sinni. Eg vildi aðeins
vekja athygli á málinu, og væri öllum þeim þakklátur, sem kynnu að vilja
leggja því lið á einhvem hátt, að bömunum væm í fyrstu bernsku kennd-
ar bænir líkt og í gamla daga, eða eins og ég orðaði það, að reynt yrði að
bæta þann hlekk, sem brostið hefir.
Jón Sigfússon, frá Ærlæk.
-------------------j BÆKUR---------------------------------
Brijnjólfur Bjarnason:
Gátan mikla
Heimskringla 1956.
Þetta er eftirtektarverð bók á ýmsan hátt. Ekki algengt hérlendis, að
„leikmenn", sízt stjómmálamenn, gefi út rit um heimspekileg og trúar-
leg efni. Hitt er samt meira vert, að hvötin virðist einlæg sannleiksleit að
því er höfuðmálið snextir, og heildarblærinn vekur sterklega þann gran,