Kirkjuritið - 01.10.1957, Qupperneq 18

352
KIRKJURITIÐ
Hveis konai skepna
ei maðuiinn?
Þcssari spumingu skýtur óhjákvæmilega oft upp í huganum
síðustu áratugina. Eftir grimmustu og geigvænlegustu styrjöld
veraldarsögunnar dvnja daglega á eyrum hryllilegar frásagnir
um fangabúðir, pyndingar, „hreinsanir," kynþáttaofsóknir, alls
konar ófrelsi og kúgun. Að ógleymdum uppreisnum, sem bæld-
ar hafa verið niður með ægilegum blóðfórum. Jafnhliða og þó
enn oftar er með síauknum þunga skýrt frá því, hvað hernaðar
tækninni fleygi fram, — já, nú er hægt að skjóta eldflaugum með
atómsprengjum milli heimsálfa. Hvílíkar gleði- og sigurfréttir!
Gereyðingar-stríð virðist vera að verða vel undirbúið. Hvað get-
ur manni brugðið við, þegar svona er komið?
Ég get samt ekki varizt þess að geta hér viðburðar, sem
ég las nýlega samtímis um í frönsku tímariti og amerísku trú-
málablaði. Hann hleypti í mig hrolli. Hann er raunar að vissu
Ieyti sérstæður, en samt svört heimsmynd.
Suður í Astralíu hefir nokkur flokkur frumbyggja landsins
— fáeinar þúsundir — lifað að mestu óáreittur, enda í hrjótr-
ugum eyðilöndum að kalla. Þetta eru veiðimenn, sem ekki eign
fasta bústaði en leita fangs um víða vegu. Hinir livítu menn
hafa fyrir löngu slegið liendi sinni á hin frjósamari og gagn-
legri héruð, en hafa látið þessum upphaflegu „eigendum“ lands-
ins þessar sköfur eftir, enda eftir litlu að slægjast. Fólk þetta,
stendur á fremur lágu menningarstigi að kallað er, hefir lifað
óbreyttu og raunar friðsömu lífi náttúrubarnanna í einlægn'
og samheldni. Ekki tekið neitt frá neinum, og látið þá óáreitta,
sem ekki hafa á það leitað.
En nú er komið nýtt til sögunnar. Stjórnarvöld landsins hafa
uppgötvað, að landssvæði þessa „villi“ fólks sé afar hentugt sem
tilraunasvæði fyrir nýtízku sprengjur. Mönnum dettur auðvitað
ekki í hug að prófa þær á fólkinu, enda þarf þess ekki með. Hins
vegar er ættflokknum fyrirskipað í nafni stjórnarvaldsins og
máttar ráðamanna að flytja sig á önnur tiltekin landsvæði. Þetta