Kirkjuritið - 01.10.1957, Side 21

PISTLAR
355
jafnaði biblíulestrar og trúarlegar umræður. Eins konar kristi-
legur námsflokkstími.
Það er mikið fagnaðarefni, hve samskipti íslenzku kirkjunnar
við aðrar kirkjudeildir fara hraðvaxandi. Margir prestar fara ár-
lega út, sækja kirkjulega fundi, auka menntun sína, kynnast
öðrum starfsaðferðum og nýjum starfsgreinum.
En sú spurning vaknar, hvort við leggjum að sama skapi
rækt við innbyrðis samstarf og innlenda samhjálp á þessum
vettvangi. Vafalaust ætti að vera unnt að stofna innlenda vinnu-
flokka, sem ynnu með líkum hætti og erlenda fólkið gerði í
Langholti. Við prestamir gætum einnig oftar og betur átt við-
ræður og tekið höndum saman um aðkallandi vandamál, er við
nú vinnum að hver í sínu horni.
Þetta er eins og annað til umhugsunar og frekari umræðna,
ef mönnum þóknast.
Kvikmyndirnar.
Kvikmyndirnar eru óneitanlega einhver almennasta skemmt-
nn nútímafólks, og geta líka verið einhver sú ágætasta. En oft
þyk ir sá hængur á, að þær séu með fádæmum lélegar og ósjald-
an afmenntandi og siðspillandi. Kvikmyndaeftirlitið ber því
iðulega á góma, eða öllu heldur eftirlitsleysið í þeim málum.
Nú virðist fullsannað, að raunverulega sé ekkert almennt kvik-
myndaeftirlit í landinu. Hins vegar hefir Bamaverndarráð og
Barnaverndamefnd Reykjavíkur falið frú Aðalbjörgu Sigurðar-
dottur að hafa eftirlit með kvikmyndunum, í því skvni að böm-
um sé bannaður aðgangur að spillandi myndum. Þess vegna
er það sannarlega íhugunarvert, að ósjaldan ber við, að næstum
öllum kvikmyndaauglýsingum í Reykjavík fylgir sú athugasemd
samtimis, að börnum sé bannaður aðgangur.
Nú vaknar í fyrsta lagi sú spurning, hvort okkur hinum full-
orðnu, sem eigum að ala upp börnin og leiðbeina þeim, sé
nokkur nauðsyn á að sjá að staðaldri aðallega þær myndir, sem
óhæfilegt er að börnin sjái. Ekki h'klegt, að við lærum neitt gott