Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 31

SYNGJUM OKKUR SAMAN
365
leggja í musteri fullkomnari framtíðar. Og það verður okkur
tækifæri til þess að verða betri verkamenn í samfélagi voru,
og allri þegnlegri skyldu, sem á oss er lögð.
Kæru kórfélagar og aðrir samkoinugestir. Ég sagði áðan:
Söngröddin er náðargáfa, og nú í lok máls míns vil ég bæta
þessu við: Söngurinn er náðargjöf. Syngjum okkur saman, syngj-
um okkur sterk, syngjum okkur hugrökk og glöð, til þess að
geta verið hvert öðru vel, og dugað þjóð vorri og fósturjörð í
öllu, sem er sómasamlegt, lofsvert og fagurt. Ég þakka ykkur
öllum — og segi þessu söngmóti slitið. Mætumst aftur heil á
næsta liausti í tíu ára afmælishófi Kirkjukórasambands Rangár-
valla prófastsdæmis.
Þjónnsian
(Gyðingleg helgisögn)
Rabbí Gamalíel, hinn viðfrægi kennari Páls postula, bauð þeim rabbí-
unum Elieser, Jósúa og Zadig til brúðkaups sonar sins. Þótt Gamalíel væri
þá einhver kunnasti og valdamesti maður þjóðar sinnar, gekk hann sjálfur
uni beina meðal gesta sinna. Hann renndi víni í bikar og rétti Elíeser, sem
færðist undan að taka við honum. Þá bar Gamalíel Jósúa bikarinn, sem
þáði hann með þökkum. „Hvernig getur það átt sér stað, vinur Jósúa, að
við sitjum veizlu þessa og látum svona mikinn mann þjóna okkur til borðs?“
spirrði Elieser. „Hví ekki það?“ svaraði Jósúa. „Gerði ekki enn meiri mað-
Ur slíkt löngu á undan honum? Var ekki sjálfur Abraham, forfaðir vor,
miki'U maður? Samt gekk hann gestum sínum fyrir beina, eins og skrifað
stendur: Og hann stóð farmmi fyrir þeim undir trénu, á meðan þeir möt-
uðust. Þú heldur nú ef til vill, að hann hafi gert þetta sakir þess, að þeir
voru englar, en svo var ekki. Hann hélt þá arabiska ferðamenn, því að
ekki hefði hann að öðrum kosti fengið þeim vatn til að þvo fætur sína,
ué borið þeim mat til að seðja hungur sitt. Hví skvldum vér þá varna
vorum kæra vini að fylgja svo fögru fordæmi?“ Þá kallaði rahbí Zadig upp
°S sagði: „Ég þekki þann, sem meiri er en Abraham, og fer þó að á sama
bútt. Hve lengi eigum vér að lofa og upphefja liinar sköpuðu verur en láta
undir höfuð leggjast að boða dýrð skaparans? Lofað sé nafn Hans, sem
lrntur stormana blása, skýin þéttast og regnið falla. Hann veldur frjósemi
jarðar, og reiðir verurn þeim, er hann hefir vakið til lífsins, gnægtaborð á
hverjum degi. Hví skyldum vér þá hindra vin vorn Gamalíel í að fylgja
svo dýrðlegu fordæmi?“