Kirkjuritið - 01.06.1958, Qupperneq 25

KIRKJURITIÐ
263
eftir. Síðan gerðu allir bæn sína og byrgðu fyrir andlit sér
með hægri hendi. .. .
Þegar til kirkju var komið og klukknahljóð heyrðist, lyptu
karlmenn höttum sinum eins og þeir væru að heilsa kirkj-
unni og klukkunum; man eg eftir, að mér fannst einhver há-
tíðlegur, leyndardómsfullur og laðandi unaður við klukkna-
kljóðið, og slík áhrif þóttist ég þá sjá á svip annarra. .. . Um
guðspjall og pistil stóðu menn þá eins og nú, en sá var mun-
ur, að þegar prestur þá nefndi Jesú nafn í pisth eða guðspjalli,
þá hneigði hver maður sig í kirkjunni, karlmenn lutu höfði,
en kvenmenn beygðu knén. ...
Tíðast var það, að flestir fermdir menn voru til altaris einu
sinni á ári, venjulega seinni part sumars, eða að haustinu
(gamalt fólk heyrði ég segja, að í æsku þeirra hefðu menn
tíðast gengið tvisvar til altaris á ári).... Fastandi fóru altaris-
gestir venjulega til kirkjunnar þann dag, og þótti það ósið-
semi, ef eigi skortur á lotningu fyrir hinni helgu athöfn, að
borða nokkuð um morguninn áður. .. .
Ekki held ég, að það verði sagt, að Biblíulestur væri mjög
ahnennur í uppvexti mínum, að svo miklu leyti ég þekkti til,
en af því bækur voru svo fáar, lásu að vísu þeir, sem fróð-
leikslöngun höfðu, töluvert meira í heilagri Ritningu en nú
tíðkast, en menn lásu þá allt eins mikið gamla testamentið
eins og hið nýja, og virtust ekki telja neitt fremur áríðandi að
kynna sér til að mynda dæmisögur Krists, svo sem söguna
uœ hinn glataða son, heldur en siðspillingu þá við hirðir ísra-
els- og Júðakonunga, sem Konungabókunum og ýmsum öðr-
um bókum gamla testamentisins er svo títt talað um, né að
lesa fremur píslarsögu Drottins vors en frásögur um styrjaldir
Gyðinga. .. .
Oft heyrði eg í uppvexti mínum talað um ymsa lærdóma
trúarbragðanna í kappræðum, bar þá annar brigður á, en hinn
varði, en allt var slikt fremur eins konar leikur, en að mönn-
um verulega dytti i hug að efast um sannindi þeirra. Menn
böfðu á barnsaldrinum tekið á móti trúarbrögðunum sem guð-
legum sannindum, og það voru þau án efa flestum alla ævi. . . .