Kirkjuritið - 01.06.1958, Síða 32

270
KIRKJURITIÐ
sem þá getur verið ágreiningur um, er, hvort allt þetta bendi
á hnignun og afturför í þjóðfélaginu. Vér, sem lítum svo á,
að kristindómurinn og kristið siðgæði séu hinn eini öruggi
grundvöllur heilbrigðs og farsæls þjóðfélags, erum ekki í vafa
um svarið. Að því er til æskunnar kemur, þá viljum vér full-
yrða, að enda þótt hún sé eins vel af Guði gefin og æska fyrri
tíða, og hafi auk þess mörg og mikil tækifæri til þroska, sem
áður voru ókunn, þá hljóti aldarfarið og þeir siðspillandi hlut-
ir, sem nú voru nefndir, að hafa svo ill og skaðleg áhrif, að
ógæfa muni af hljótast. Um menningu vorra ára er það í frá-
um orðum að segja, að hún einkennist af leit að veraldlegum
gæðum og nautn þeirra, af auknum hraða og þægindum í
samgöngum og samskiptum og af auknum þægindum í öllu
daglegu lifi. Og því verður ekki neitað, að þjóðmenning vor
dregur mjög dám af þessari stefnu. Það er hnignunarmerki.
Enn má nefna það, sem snýr að þjóðmenningu vorri sérstak-
lega, og bendir í sömu átt. Æskulýður kaupstaða og kauptúna
virðist allmjög hafa misst áhuga fyrir bókmenningu, þar á
meðal fyrir þjóðlegum fræðum, og hefir glatað miklu af þeim
orðaforða tungu vorrar, sem æskulýðurinn hafði á takteinum
á árum áður. Þetta er að vísu ekki siðferðileg hnignun í venju-
legum skilningi, heldur almennt þjóðmenningarlegt hnignun-
armerki, en þó einnig mjög athugavert. Hugsandi manni verð-
ur að spyrja: Er hin uppvaxandi þjóð vor á leiðinni að verða
ólík sjálfri sér, en lík þeirri alþýðu annarra landa, sem er
talin á fremur lágu menningarstigi?
Hvaða ástæða er nú til að rifja þetta allt upp hér á þessum
stað? Hún er sú, að oss er öllum hollt og nauðsynlegt að gera
oss þetta jafnan ljóst og hafa það í huga. öll hnignun í sið-
gæði kemur kirkjunni fyrst og fremst við. Á þeim vettvangi
er starf hennar og skyldur. En vér skulum ekki horfa ein-
göngu á dökku hliðina, heldur einnig á hina bjartari, með
von um betri tima, von um, að Guð leiði oss og aðrar þjóðir
aftur upp úr öldudalnum, og með þeim ásetningi, að vera öt-
ulir og trúir starfsmenn að því marki.
Margir líta svo á, að eftir síðustu heimsstyrjöld hafi orðið