Kirkjuritið - 01.06.1958, Side 35

Kirkjuleikir,
Því er stundum haldið fram, að kirkjan sé dauð og andlaus stofnun,
ekkert annað en stirðnaðar leifar þeirra forma, er andinn skóp á liðnum
öldum. Jafnvel kirkjunnar menn sjálfir tala stundum og rita, eins og
hvergi verði vart við líf og hreyfingu innan kirkjunnar. Þetta sprettur
tncst af vanþekkingu, bæði á liðinni tíð og nútímanum. Vorir timar sýna
mörg merki grósku og vaxtar. Það er ekki líflaust samfélag, sem myndar
sér jafnfjölbreytt starfsform og kirkjan gerir nú víðsvegar um öll lönd.
En jafnframt því sem nýjar hreyfingar vakna, eru gamlar endurvaktar.
Svo sem kunnugt er, var leiklistin ein hinna mörgu andlegu íþrótta, er
kirkjan tók í þjónustu boðunar sinnar á fyrri tíð, og nú fer um heiminn
slda, sem stefnir í þá átt að endurnýja hin gömlu leiklistarform kirkj-
Unnar í nýrri mynd, er hæfir nútimanum. Má segja, að hún nái til flestra,
ef ekki allra, kristinna landa, frá trúboðsakri Mið-Afriku til stórborganna
1 Evrópu og Ameríku. Nágrannalönd vor, bæði í suðri og austri, hafa
l)egar af allfjölþættri kirkjulegri leiklist að segja, en hér á íslandi hefir
enn verið lítið rætt um þessi merkilegu viðfangsefni. Menn hafa raunar
vitað um píslarleikina í Ober-Ammergau í Þýzkalandi og nokkra fleiri,
®n um þá hreyfingu, sem kennd er við leiklist kirkjunnar í fleiri löndum,
hefir minna verið skrifað. Efni þetta er þegar orðið svo yfirgripsmikið, að
bess er enginn kostur að gera því full skil i stuttri grein. Hér verður því
aðeins stiklað á því stærsta, til yfirlits fyrir þá, er kynnu að vilja kynna
ser málið betur með öðrum hætti.
I.
Flestir telja leiksýningar til skemmtana. Þó hefir jafnan rikt sá skiln-
tngur meðal menntaðra leikhúsmanna, að leikhúsið eigi einnig öðru hlut-
Verki að gegna en að vera „til gamans“. Yfir sviði Konunglega leikhússins
1 Kaupmannahöfn eru letruð orðin: „Ej blot til lyst.“ Er ánægjulegt til
þess að vita, að þetta skuli vera einkunnarorð eins hins ágætasta leikhúss
Norðurálfu, sem m. a. er frægt fyrir túlkun sína á gamanleikum Hol-
bergs. Er það áreiðanlega einnig í anda þessa höfundar, sem í gamni sínu
kunni að segja „fá orð í fullri alvöru".
18