Kirkjuritið - 01.07.1959, Síða 13

KIRKJURITIÐ
299
þakkaði oss einnig innilega í nafni þeirra fyrir þá bróður-
hönd, sem vér hefðum rétt fram í líknarmálum þeim, er Al-
kirkjuráðið hefði með höndum. En héðan hefðu borizt miklar
og ágætar lýsisgjafir til nauðstaddra manna í Grikklandi, flótta-
fólks í Palestínu og aðþrengdra trúbræðra í Ungverjalandi.
Að endingu lagði dr. Fry áherzlu á, að hann væri hér sem
sameiginleg tunga, talandi raust, alls þess kórs kristinna með-
bræðra vorra um víða veröld, sem bæði Guð að blessa oss og
varðveita, — mætti ljós auglitis hans skína yfir landið og
kirkju þess, sem ætlað væri það hlutverk, að hefja, upplýsa og
blessa alla.
Gunnar Ámason.
Vér köllum gjarnan hina og þessa „mikilmenni" og miðum þá oftast
við gáfnafarið. Siðferðilegur mikilleiki er ekki þungur á metunum í
hugum vorum. Vér dáum þann, sem getur bögglað saman vísu, ritað
og talað fagurlega — og fyrirgefum honum alls konar ósiði og lítil-
mennsku — gleymum því fúslega, að sál hans er duglaus; og hann er
mjög hégómagjarn, sjálfselskur og veiklyndur busi. Hins vegar kemur
oss ef til vill ekki til hugar að dá þann, sem getur brugðið birtu á lífið
í kring um sig og látið það kveða við af fögrum hljómi. Eða þótt ástúð
hans umvefji alla, sem hann á nokkra samleið með, og vér g;etum reitt
oss á, hvort heldur í orði eða verki, eins og bjarg. Það virðist þó nokk-
urt merki um sanna mikilmennsku. Og þess háttar maður er engu síð-
ur virðingarverður, eða líkari til að geta unnið landi og lýð til heilla,
en venjulegir bögubósar og lýðtrúðar.
H. Tambs Lyclie.
*
Ég átti einu sinni sem oftar tal við drykkjumann. Við ræddum um
lífið og tilveruna. Allt í einu sagði hann: „Bara að maður væri nú
hundur!" „Hvers vegna?" „Nú, þá vissi maður það í fyrsta lagi, að
maður væri dauður, þegar maður er dauður. Og svo væri maður
hka laus við þessa daglegu kvöl, sem af því leiðir að vera alltaf að
hugsa um, hvaða lífi maður ætti að hafa lifað, og bera það saman
við þetta eymdarástand, sem maður er alltaf í.“ — Erik Jensen.