Kirkjuritið - 01.07.1959, Qupperneq 15

Ávarp í biskupsveizlu
21. júní 1959.
Svo hefir verið sagt, að Alþingi íslendinga sé amma allra
þjóðþinga. Með sama hætti er íslenzk tunga amma allra nor-
rænna tungna. Mér þykir fyrir því, að ég get ekki mælt á
tungu ömmu minnar, heldur einungis móður minnar. En við
erum þó svo skyldir hverir öðrum, að ég vona, að þið skiljið
mig.
Fyrst og fremst vil ég nú votta þakkir kirkju íslands fyrir
boð hennar til dönsku kirkjunnar að senda fulltrúa til vígslu
biskupsins nýja yfir íslandi. Því næst vil ég þakka ríkisstjórn-
inni íslenzku og kirkjumálaráðherra hennar, sem bjóða okkur
nú til þessarar veglegu veizlu ásamt prestastétt íslands.
Með frábærri gestrisni hefir þú, Ásmundur Guðmundsson
biskup, tekið á móti okkur hjónunum, og séð um það, að við
fengum þessa fáu daga, sem við höfðum yfir að ráða, að kynn-
ast náttúru íslands, söguminningum þess og kirkju, og nútíð
þess. Við höfum séð starfsaðferðir og framkvæmdir Reykjavík-
ur, við höfum séð blómlegar byggðir Suðurlands og öræfin við
Gullfoss og Geysi. Við höfum séð Þingvelli og sál þeirra —
söguminningarnar. Við höfum séð kirkjurnar litlu frá öldinni,
sem leið, umluktar lágreistum bæjum. Við höfum séð stein-
kirkjur Saurbæjar og Selfoss, fagrar og bjartar og litfríðar.
En þarf ég að dyljast þess, að mér, Dananum, varð þungt um
hjarta, er ég spurði sjálfan mig: Hvar eru minnismerkin frá
þeim öldunum, er ísland laut Danmörku, öldunum, sem hafa
fyllt land mitt fögrum kirkjum, herragörðum, höllum, sem
minna á rómanska, gotneska og endurfæðingar tímabilin? Hefir
náttúran hér nyrðra reynzt of hörð, hefir Hekla valdið of
miklum brunasárum, hafa sjúkdómar herjað um of á menn
°g skepnur, hefir örbirgðin orðið of sár — eða erum það
við, Danir, sem höfum tekið í stað þess að gefa? Því er ekki