Kirkjuritið - 01.11.1961, Qupperneq 17

KIRKJURITIÐ
399
ASfarir Frakka í Bizerta eins og þeim hefur verið lýst í hlöð-
um og útvarpi, eru kannske talsvert orðum auknar. Ég veit
það ekki. Hitt veit ég að þær ættu að vera óhugsandi í kristn-
um heimi. Þær eru ljóst dæmi þess hvað „heiðið hatur“ þykist
geta leyft sér jafnvel óátalið. Og vér erum flest þegar svo hug-
spillt að oss verður ekki illt af öðrum eins tíðindum.
Opinberar, óhugnanlegar skoðanakúganir í austri, hryllileg-
ar svertingjaofsóknir í suðri og vestri. Hvort tveggja eru linefa-
högg í garð kristinnar lífsskoðunar.
Þjónn mannkynsins
Svo kallaði E. Eidem erkiliiskup Dag Hammarskjöld í lík-
ræðu sinni í Uppsaladómkirkju. Friðarverðlaunaveitingin
styrkir og undirstrikar þessi miklu orð. Því að mikil eru
jiau. Við nokkra umhugsun verður jjað eflaust vissa flestra,
að sá er meiri sem þjónar, Jiótt ekki sé nema fáum, hvað J)á
mannkyninu, heldur en hinn, sem gengur á öðrum til að ryðja
sér að stalli, auðmýkir j)á sér til uppliefðar eða særir þá sér
til hláturs.
Hvað J)á J)eir, sem kunna að stefna mannkyninu í beinan
voða. Sannur þegnskapur við sína nánustu, byggð sína og J)jóð,
hefur alltaf verið talin höfuðdyggð á íslandi. Hafi hún fallið
mtthvað í gildi, verður að hefja liana til öndvegis að nýju.
Heljarstökk vonleysisins?
Tveir beimskunnir ritböfundar eru nýlátnir. Nóbelsskáldið
Ernest Hemmingway og ljóðmeistarinn Hjalmar Oullberg.
Andlát beggja bar sviplega að höndum. Grunur leikur á að
báðir hafi ef til vill talið lífið orðið vonlaust og J)ví ekki un-
andi lengur. Á J)að verða víst ekki sönnur færðar. En það kem-
Ur ljóst fram í flestum eftirmælum þeirra, er gerzt mega um
J)að vita, að báðir bafi verið bættir að vænta mikils af sjálf-
um sér og framtíðinni.
Báðir voru frábærir orðsnillingar og svo miklir formskap-
endur að þeir höfðu um langa hríð átt ótal lærisveina urn allar
jarðir að kalla. En svo segja fróðir menn, að stílbrögð þeirra