Kirkjuritið - 01.11.1961, Side 18

400
KIRKJURITIÐ
liafi verift' búin að færa þá báða í fjötra, sem þeim reyndist um
niegn að slíta, þótt þeir fegnir vildu. Og þar sem formið
liafði þeim frá fyrstu verið enn hugleiknara en efnið, voru
þeir svo raunsæir að þeir vissu, að þeir liöfðu náð liápunkti
listar sinnar. Höfuðsköpun þeirra var lokið.
Báðir voru svartsýnir að eðlisfari, þunglyndir í aðra rönd-
ina. Hvorugur átti að því er talið er bjargfasta lífstrú — sann-
færingu um ákveðinn og farsælan tilgang mannlífsins — né
örugga vissu um persónulegt frambaldslíf.
Þeim gekk bins vegar lijarta nærri lielstefnan og vígaspárnar.
Því kusu þeir ef til vill að flýta förinni inn í „tómið“, sem þeir
lengi böfðu bugsað til. „Vonarsnauða vissan veldur köldu
svari“. Það hefur löngum verið liarmsár reynd.
Kirkjufundurinn
Hinn almenni kirkjufundur, sem haldinn var í lok síðasta
mánaðar, var bryggilega illa sóttur. Fvrst og fremst af leik-
mönnum. Hefði ekki annar fjölmennur landsfundur staðið
yfir sömu dagana, befði samt að öllum líkindum farið enn verr.
Fundir þessir voru hið ágætasta nýmæli á sínum tíma. Hafa
líka ýmsu góðu til vegar komið. En ég ætla að tilhögun þeirra
og tími sé úrelt. Kirkjuþingið o. fl. liefur að miklu leyti leyst þá
af hólmi, sem umræðu- og ályktunarfundi um kirkjulega starfs-
bætti. Það ætti að steypa þá upp. Móta úr þeim líka hreyfingu
og þýzki kirkjudagurinn er. Eins til þriggja daga mót þúsunda
áliugamanna um kirkju og kristni, sem baldið væri í lok presta-
stefnunnar í júní. Ekki til að gera neinar samþvkktir. Heldur
til nokkurrar fræðslu og kynningar. En fyrst og fremst bein-
línis til áróðurs og vakningar. Til að auglýsa líf og mátt kirkj-
unnar í þessu landi — þar sem menn vilja þó gjarnan verða enn
kristnari.
Lífgrös
Það befur tíðkast undanfarið að telja flest ráð og revnslu-
sagnir aljiýðumanna fyrr og síðar, tómar kerlingabækur og
bindurvitni. Málsbátturinn, að oft sé Jiað gott, er gamlir