Kirkjuritið - 01.11.1961, Síða 19

KIRKJURITIÐ
401
kveða, átti að vera afsannaður. Ekki mátti til dæmis nefna að
ólærðir smáskammtalæknar og lieimaaldar grasakonur hefðu
kunnað nokkuð fyrir sér að gagni. Aðeins talið til athlægis að
ímynda sér, að ef til vill liefði þess liáttar fólk vitað einhver
meðul, sem hálærðum nútíma læknum væru nú lítt kunn. En
smám saman kemur upp úr kafinu að vér erum ekki að öllu
leyti vitrari feðrunum.
Islenzkur læknir hefur nýlega getið sér mikið frægðarorð
erlendis fyrir að færa sönnur á, að fornt húsráð við bruna, —
að bera kalt vatn á sárið, hafi verið mikið snjallræði. Og til
eru fleiri dæmi um að „balsöm“ hinna gömlu græðara unnin
úr lífgrösum náttúrunnar, voru sízt síðri en sum meðöl nú-
tímans.
Ég hef stundum verið að velta því fyrir mér, hvort ekki
muni fara líkt um „lífgrös trúarinnar“ — svo sem bænina
og barnstraustið. Að aftur verði almennt tekið að leiða að
þeim hugann. Og þá reynist það sem fyrr, að fátt hefur meiri
græðslumátt, né vekur svo nýjan þrótt.
Gunnar Árnason.
TVÆR GAMLAR VÍSUR
Dagana alla, Drottinn minn
dilli ]>ér á örmum;
sútargalla sefi þinn
sólarhallakongurinn.
Tíminn líöur, trútfu mér,
taktu maSur vara á þér;
heimurinn er sem liálagler,
hugsaSti um hvaS á eftir fer.
26
L