Kirkjuritið - 01.04.1962, Side 23

KIRKJURITIÐ lg5
enda alsiða að biskupar svari sér oftast og bezt sjálfir. Biskup
bélt líka áfram eittbvað á þessa leið:
Ég ætla mér að skrifa nokkrum piltum, sem ég þekki og
eins öðrum, sem þið kunnið að benda mér á og nú eru í gagn-
fræðaskólum og menntaskólum hér í biskupsdæminu. Ég ætla
ekkert að minnast á það við þá, að þeir væru aufúsugestir í
prestsembætti til þess að birða svo og svo bá laun eða komast.
í þægilega embættisbústaði, né til að vinna bin og þessi auka-
störf og þar fram eftir götunum. Ég ætla bara að skrifa þeim
að gamla kirkjan þurfi á þeim að iialda. Hún sé sannast sagt
í liraki bæði með peninga og flest annað, svo að þar sé ekki
feitan gölt að flá. Enda séu margir rosknir prestar, sem fyrst og
fremst verði að hvgla, ef nokkur ráð eru til að skrapa eitthvað
saman. Fyrst og fremst ætla ég að undirstrika að hér sé um
baráttu, og það liarða baráttu, að ræða. Ekki eingöngu fyrir
tilveru kirkjunnar, heldur til verndar öllum þeim verðmæt-
um, sem kirkjan befur skapað og verndað um aldir og einnig
nú á dögum. Ég ætla að spyrja þá: Yiljið þið koma, drengir,
og ganga á bólm við heimshyggjuna í öllum hennar myndum
— án þess að spyrja nokkuð um launin? Viljið þið freista þess
að gera bugsjón ykkar að veruleika, ungu menn?
Það varð fátt um svör við þessu, að vonum, aðeins þögn.
Ekki þægilegt að slengja því framan í biskupinn að allar líkur
bentu til að honum sæist illa yfir ýmsa mikils megandi þætti
nútímalífsins.
En svo fóru menn að hugsa til sinnar eigin æsku. Hvers
vegna gerðist maður raunar prestur? Ekki var það vegna pen-
inganna, það var víst og satt. Og ekki var það heldur vegna
stöðunnar, embættisheiðursins, menn lmgsa almennt ekki um
slíkt fyrr en þeir fara að eldast eða forpokast. Var hægt að
neita því, að maður lagði upphaflega til orustu fyrir mikilvægt
niálefni? Biskupinn liafði þrátt fvrir allt rétt fyrir sér, þegar
öllu var á botninn bvolft.
Eftir langa þögn spurði biskupinn aftur: Jæja, hvernig lízt
vkkur á þetta, bræður? Jú, við nánari umhugsun, svöruðu
prestarnir, virtist þeim biskup hafa mikið til síns máls.
Og bréfin voru send í allar áttir og allmörg svör bárust.
Margir móttakendur þeirra eru nú orðnir prestar. Og einn
þeirra, sem engu var lieitið af gæðum þessarar veraldar en