Kirkjuritið - 01.04.1962, Blaðsíða 39

KIRKJURITIÐ
181
trúar og siðgæðismcnningar þeirrar, sem hún á að veita inn 1
þjóðlífið.
Ég veit engan stað svo sjálfkjörinn fvrir þessa liáborg kirkj-
unnar sem Skálholt, bæði vegna sögu þess og auk þess einnig
legu þess eins og nú liáttar.
Því tel ég að Skálholt bíði þess eins, að gegna sínu fyrra
hlutverki, að vera áeðsti hiskupsstóll Islands allt til enda sög-
unnar.
Aðspurður, livort ég teldi að biskup skyldi fluttur í Skálliolt,
svaraði ég: Að óbreyttri stöðu lians tel ég liann betur settan
í margmenninu en að vera svo umkomulaus austur í Skálholti.
Lokaorð mín voru á þessa leið: Hægt er að reisa í Skálholti
búnaðarskóla, hrossaræktarbú, skinnaverksmiðju og livað sem
er, en endurreisn Skálholts verður gjörð ineð því einu að reisa
þar biskupsstól að nýju.
Maurice Maelerlinck:
Afangar
„Vegurinn ber alltaf af gistihúsinu“.
— Cervantes.
Þessi urnmæli spanska stórskáldsins, Cervantes, eiga við lífsreynsluna-
I þann tíð, sem ég var ungur, kepptist ég oft um of við að ná einhverju
takmarki, ljúka hinu og þessu verki. „Þegar þessu er lokið“, var ég van-
ur að segja við sjálfan mig: „verð ég ánægður og uppsker laun mín“.
Seinna komst ég að raun um að allar framkvæmdir eru, eius og öll
gistihús, aðeins áfangastaðir á leiðinni. Sjálft ferðalagið er hin eiginlegu
lífsgæði, hæði erfiðið og þráin að halda í horfið. Nú er mér ljóst að ég
get með gleði litið um öxl yfir þessi áttatiu og fjögur ár, sem ég á að haki,
og þó er mér annað enn þýðingarmeira: ég get enn horft með von og þrá
fram á við. Mér hefur lærzt að stika að hverju gistihúsi meðfram leiðinni
með hug ferðamannsins — að líta ekki á það sem endastöð heldur áfanga,
þaðan sem lagt er upp í nýja og betri lilraunaför.