Kirkjuritið - 01.04.1962, Blaðsíða 20

162
KIRKJURITIÐ
sannfæringu, að hann sé aðeins tímabundinn — hverfi fyrir
árgeislum æðri veraldar?
Ljóðsnilld Hallgríms ræður ekki nema nokkru um áhrif
sálmsins, hitt enn meiru, að hann hafði horft þangað til í
augu dauðans, að hann las úr þeim að dauðinn gat ekkert
„skaðað“ hann.
Allir sálmar, sem sungnir eru við útfarir hérlendis, eru eins
og lindalivísl hjá fljótsniði þessa sálms.
Þeir, sem oft hafa staðið við opnar grafir, ganga þess ekki
duldir, hversu ólíkan geðblæ það vekur að horfa þar í hríðar-
sorta, jafnvel náttmyrkur — eða mót geislandi sól á heiðum
liimni.
Það er sá Ijóminn, sem þessi sálmur bendir sálarsjónum
vorum til.
Þess vegna er gott, að huggun lians skuli hérlendis hljóma
í eyrum allra syrgjenda á viðskilnaðarstundunum. Að því leyti
■er hann víst einstæður.
En er líka nokkur lífssöngur — sigursöngur um lífið —
aem vér höfum heyrt sunginn honum fegurri né voldugri?
Eða hvaða lofgerðaróður eða liylling hins upprisna tekur
honurn fram?
Eg veit minn ljúfur lifir
Lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn lieitir Jesús sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.
Jésús er mér í minni,
mig á hans vald eg gef,
hvort eg er úti’ eða inni,
eins þá eg vaki og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
liann er mitt rétta líf,
honum af hjarta’ eg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.