Kirkjuritið - 01.04.1962, Blaðsíða 19

Gunnar Árnason:
Pistlar
upprisusálmurinn mesti.
Upprisutrúin er kröftugasta lífsafl kristindómsins. Hún
sprengdi í öndverðu af lionum hýði gyðingdómsins og liennar
vegna teygir lifandi meiður hans nú grænt og gróandi lim sitt
um allar álfur.
Trúin á liinn lifandi leiðtoga allra kynslóða — þessa heims
°g annars — brýzt enn eftir tuttugu aldir áfram eins og fljót
1 vorflóðum.
Og oss, sem gistum jörðina í dag, er upprisa Jesú Krists jafn
nákomið og mikilsvert mál og frumkristninni, því að oss er
lífið ámóta lijartfólgið og vér eigum dauðann alveg eins fram-
undan og postularnir.
Alla varðar það mestu hvað þeir lifa lengi. Sá, sem lieldur
sig aðeins eiga kost á einum degi, lilýtur að vilja færa sér hann
1 uyt út í yztu æsar. Hinn, sem leggur upp í óralanga ferð,
kenist ekki hjá að láta sér hugarhaldið um sinn heimanbúnað.
Með upprisunni er oss líka boðuð sú bezta samfylgdin sem
bugsazt getur, hvort lieldur um heim eða liiminn.
Ég lief velt J)ví fyrir mér, hvaða upprisusálm ég vissi beztan.
Hver lýsti ájtreifanlegast kjarna hennar og krafti, vekti öflug-
a®t von hennar og fögnuð.
Ég er ekki í vafa um, að það er Allt eins og blómstriS eina.
Skyldi annars nokkurt ljóð í veröldiimi lýsa jafn einfaldlega
°g J)ó djúptækt þeim óhjákvæmilega skugga dauðans, sem er
daglegur fylginautur vor og eins háfleygt og fagnandi þeirri
Domine, quo vadis? — Hvert ætlarðu, herra?
Málverk eftir Annibale Caracci.
ll