Kirkjuritið - 01.07.1962, Page 41

KIRKJURITIÐ
327
Skjótt liefur sól brugðið sumri. En sú er bótin, að við
eigum liér þá liuggun, sem bezt er, sorgina eftir sannan dreng,
sem í öllu vildi láta gott af sér leiða og var trúr ástvinum
suium, söfnuðum, kirkju og þjóð. Það varðar meiru, hvernig
lifað er bér á jörðu en live lengi er lifað, eða eins og annar
nngur prestur sagði: „Þá er ætíð nóg lifað, þegar vel er lifað“.
iJeir liafa fengið gott hlutskipti, sem eiga söguna stutta en
göfuga. Verk þeirra fylgja þeim.
Og sælt er að fá tekið undir líkingamál skáldsins:
Séð bef ég fljúga
fannlivíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
kylgjum í anda með fyrirbæn lærisveininum unga til sam-
funda við Frelsarann, sem fagnar bjartabreinum og felur
þeim verk aö vinna fyrir ríki sitt.
()g Guð gefi öllum ástvinum lians hugarstyrk og heilagan
frið.
• Kveð þú virðulega að leiðarlokum, á sinn liátt eins og
• þegar olíuberið fellur þegar það er fullþroskað, blessandi
• greinina, seni bar það og þakklát trcnu, sem gaf því líf.
Markús Árelíus.
• Hinir dánu eru ekki borfnir að fullu — þeir eru aðeins
• komnir á uudau.— Cyprianus.